Hoover kwijt!

Afgelopen zondag vond de jaarlijkse Nieuwjaarswandeling van de rasvereniging van onze honden plaats. Elk jaar in januari wordt er gewandeld door baasjes en Nizinny's. Vorig jaar waren we er ook bij. Toen was Hoover net kaalgeschoren.
Een groepsfoto is altijd een beetje een zoekplaatje. Hoover zul je er dit keer echter niet op vinden. Hij was namelijk zoek!



foto: Cees Oudenaarde

De wandeling
Het was bij vertrek uit Utrecht nog wel wat mistig, maar het beloofde een aangename temperatuur te gaan worden met zelfs een zonnetje! F, de zoon van M vergezelde ons en we hadden er zin in.
We verzamelden bij een restaurant in Drunen, bij de Loonse en Drunense Duinen. We arriveerden ruim op tijd dus we konden nog even een bakkie doen op het terras.
Toen rond 11.15 uur iedereen aanwezig was, vertrokken we voor de wandeling. Eerst een stukje langs een fietspad en daarna het bos in waar de honden los mochten lopen. Het leek wel een gekkenhuis met 30 dartelende pluizenbollen. Natuurlijk vonden zij het minstens zo leuk om elkaar weer te zien als hun baasjes!
Hoover maakte dit vorig jaar al eens mee maar voor Pippa was het de eerste keer. Zij vond haar broertjes en zusjes en al snel had ze geen oog meer voor ons.

De zoektocht
De honden mochten nog even stoeien en al snel vervolgden we onze wandeling. De groep waaierde uit en het werd een lange optocht. Opeens riep er iemand dat zij had gehoord dat er een grijze Nizinny achtergebleven was. Omdat de groep zo verspreid liep, was het lastig te beoordelen welke grijze Nizinny dat geweest zou zijn. Bovendien hebben de meeste Nizinny's een grijze tekening! F, die onze honden meestal goed in de gaten houdt, had even daarvoor opgemerkt dat hij Hoover niet meer zag.
Uit voorzorg maakte ik rechtsomkeert en liep ik het bospad terug, regelmatig Hoover zijn naam roepend. Onderweg belde ik M die achter de groep aan liep, of hij Hoover al zag. Dat was niet zo en hij zou de groep proberen in het halen om te zien of Hoover vooraan liep. Ik liep terug naar het punt waar ik dacht Hoover voor het laatst gezien te hebben. Ik zag wel een hoop moutainbikers in rode jassen en veel andere honden, maar geen Hoover. Hoover was dus zoek! Help!
De angst sloeg me om het hart. Waar kon hij zijn? En was hij die grijze Nizinny? Grijs is ie wel, en eigenzinnig genoeg om zijn eigen gang te gaan ook. Maar meestal houdt hij ons wel in de gaten. Hij verliest ons eigenlijk nooit uit het oog. Kennelijk was het nu anders.

Ik belde M nog een keer en we spraken af dat ik weer richting groep zou komen. Dus ik ving voor de tweede keer de route aan. Ik genoot er aanzienlijk minder van dan de eerste keer en de tranen zaten me hoog. Toen ik, eenmaal uit het bos, de zandvlakte zag die ik zou moeten doorploeteren om bij de groep te komen, zakte de moed in mijn schoenen. Ik loop niet zo best en zo'n wandeling op zich is al een hele uitdaging voor mij. Die duinen zag ik echt niet zitten. Na nog een keer bellen besloot M ook terug te komen, samen met enkele anderen. F zou doorlopen met de groep en bij Pippa blijven.

We hebben gezocht, geroepen en gefloten, maar Hoover bleef spoorloos. Wel hoorden we van tegemoetkomende wandelaars over een grijze langharige hond. De één had hem bij het restaurant gezien, een ander op de parkeerplaats. Ik hoopte van ganser harte dat zij het over Hoover hadden.
Op het terras van het restaurant was hij niet en ook op de parkeerplaats was hij nergens te bekennen. Ik voelde me steeds wanhopiger worden.

De hereniging
Waarschijnlijk hebben we elkaar steeds gemist want ineens was Hoover daar! Hij had ons gevonden! Ik moest even een traantje wegpinken. Oké, ik geef toe: ik heb mijn tranen de vrije loop gelaten. Het waren tranen van opluchting en blijdschap dat hij weer terug was. Hoover was duidelijk ook blij: hij week de rest van de middag niet meer van onze zijde en wilde bij voorkeur op schoot zitten!

Regelmatig vragen we ons af wat er zondag door zijn koppie ging. Zou hij inderdaad zijn eigen gang gegaan zijn en ons, toen hij daarmee klaar was, niet meer gezien hebben? Zou hij ons hebben lopen zoeken? Of zou hij gedacht hebben dat wij hem achter zouden laten? Naaah, dat laatste kan bijna niet. Toch?
We noemen Hoover soms voor de grap wel eens autistisch omdat hij nooit zoveel op heeft met andere honden. Hij vindt weinig honden echt leuk en spelen met andere honden doet hij niet zoveel. Hij blijft meestal op een afstandje staan toekijken. Zou hij nu een leuk niet-Nizinnyvriendje zijn tegengekomen en meegegaan zijn?
Het is in ieder geval heel knap dat hij terugging naar een plek die hij zich herinnerde, des te meer omdat hij er die zondag pas voor het eerst was. Waarschijnlijk heeft hij heen en weer gedrenteld tussen restaurant en parkeerplaats, in afwachting van onze hereniging.

Een volgende keer
Wat was dat schrikken! Ik weet niet uit eigen ervaring hoe het voelt als je kind zoek is, maar ik kan me het nu een beetje voorstellen. Een hond is ook een beetje je kindje.
In april is er weer een wandeling met de club, dan mogen we in de herkansing. We geven Hoover een mobieltje mee, of een halsband die GPS-coördinaten uitzendt. Tot die tijd houden we hem heeeeel goed in de gaten!