Feest!

Vandaag slik ik mijn laatste Xarelto pilletje. Een half jaar geleden had ik een trombose-arm en moest ik aan de antistollingsmiddelen, ook wel bekend als 'bloedverdunners'. Dat is een vreemde benaming want eigenlijk wordt je bloed er niet dunner door, het stolt alleen minder snel.

Nu, een half jaar later ben ik er klaar mee. Ik vier dus een klein feestje!

Stofzuigen
Het begon vorig jaar augustus met het stofzuigen van het huis, zoals ik dat wel vaker doe. Niets bijzonders, zou je zeggen. Dat dacht ik ook, maar die keer hield ik er méér aan over dan alleen een schoon huis.
Na het stofzuigen voelde mijn rechter arm namelijk vreemd, zwaar en vooral 'vol'. Hij was ook roder en dikker dan mijn linkerarm. Het deed echter geen pijn. Ik veronderstelde dat het voortkwam uit de stijfheid tussen mijn schouderbladen. Die zaten, samen met mijn nek en schouders goed vast. Ik zou daar de volgende dag voor gemasseerd gaan worden; naar mijn idee zou daarna die arm weer normaal moeten zijn. Ik had die middag een leuk uitstapje in de planning; ik maakte me niet veel zorgen om die arm.

Trombose?
De dag erna wilde mijn masseur niet masseren. Mijn nek en schouders zaten inderdaad goed vast, maar aan de linkerkant, niet rechts. Die rechter, dikke, rode arm moest dus ergens anders vandaan komen. Masseur vermoedde een trombose-arm en googelde wat afbeeldingen. Ik moest toegeven dat mijn arm inderdaad enige overeenkomsten vertoonde.

Ik belde na thuiskomst mijn huisarts voor een afspraak. Gelukkig kon ik diezelfde middag nog terecht. Wachtend tot het zo ver was, nam ik hongerig alle informatie over trombose en bijbehorende behandelingen tot mij. Over trombose-armen bleek maar wonderbaarlijk weinig bekend, in tegenstelling tot -benen en andere plaatsen waar trombose kan optreden.

Alleen maar trombose
Huisarts vermoedde ook een trombose-arm. Omdat dat zo weinig voorkomt dat er zelfs geen behandelprotocol voor bestaat, voerde ze overleg met het ziekenhuis. Een uur later meldde ik mij daar voor een echo. Die gaf echter geen oorzaak voor mijn dikke, rode arm. De aders in mijn arm waren goed, net als mijn nieren, lever, longen en bloed. Ik kreeg uit voorzorg een injectie met een antistollingsmedicijn en werd de volgende dag terugverwacht voor een CT-scan.
Die CT-scan gaf het beestje een naam; het bleek inderdaad trombose te zijn. Ik keerde met een opgelucht gevoel en een recept voor pillen en injecties naar huis.
Gelukkig was het 'alleen maar' trombose. Alleen maar, want er was namelijk ook een vernauwing van een slagader gezien, maar dat bleek gelukkig loos alarm. Gezien het klinische beeld (omvang, temperatuur, kleur, pulse, enzovoort) was er geen reden om een echte vernauwing te vermoeden.

Bloed prikken, of toch niet?
In de weken daarna bouwde ik een innige band op met de (veelal) dames van het bloedprikpunt. Soms waren er weken dat ik hen wel drie maal zag!
Ik had heel graag zelf willen prikken, maar dat mocht van de trombosedienst pas als de behandeling een half jaar of langer zou duren. Mijn behandeling beperkte zich gelukkig maar tot een half jaar.
Na een maand stapte ik in overleg met mijn internist over op een antistollingsmiddel waarvoor niet meer wekelijks mijn bloed meerdere malen geprikt hoefde te worden. Het was wel vreemd om er op te vertrouwen dat het wel goed ging zonder controles, na een maand zo intensief met mijn bloed bezig geweest te zijn.

Ik was altijd zo trots dat ik mijn eigen risico van de zorgverzekering niet volmaakte..... Vorig jaar ging ik er dik en dwars overheen.

Lotgenoten
Ik werd op Facebook lid van een trombose-lotgenotengroep en leerde dat ik maar een 'licht' trombosegevalletje was. Eigenlijk heb ik nauwelijks last gehad van mijn arm, in tegenstelling tot mensen met trombose in benen, longen of het hoofd. Ook had ik nauwelijks last van bijwerkingen van mijn medicijnen. Ik kwam er dus best goed vanaf. Of dat dat kwam omdat ik er zo vroeg bij was? Wie zal het zeggen. Ik was in ieder geval blij dat mijn huisarts mijn arm serieus nam.

Feest!
Nu is mijn behandeling klaar. Ik zal altijd kwetsbaarder blijven voor trombose dan een 'normaal' iemand. Ik ga dus goed naar mijn lichaam luisteren. Maar wat ik als eerste ga doen, is deze week een dagje naar de sauna. Nu mag ik weer, ik verheug me er al op!