Werk in uitvoering (1)

Afgelopen weken werd gewerkt in mijn achtertuin. Ik had vorig jaar al eens gesproken met een land-opmeet-meneer die vertelde wat er ging gebeuren en hij wist dat de werkzaamheden voor kerstmis afgerond moesten zijn. De dam met weg er overheen (zeg maar de 'toegangspoort' tot mijn tuin) zou vervangen gaan worden door een brug. Een van het soort kettingbrug zoals we er al twee over het kanaaltje hebben. Dat past mooier in het Waterlinie-gebeuren en resulteert in een doorlopend water. Zodat als het winter is, je aan één stuk kunt doorschaatsen zonder over het dammetje te moeten klunen.
Later werd aangekondigd dat er in maart gewerkt zou worden. Dat ze er nu in mei, midden in het broedseizoen, aan gaan beginnen, verbaast mij. Typisch Utrechts?

Om eerlijk te zijn hoeft die brug voor mij niet. In deze tijd van bezuinigingen vind ik het een wat overbodige actie. Er is niets mis met die weg over de dam. Het enige voordeel dat ik kan bedenken is dat als de wind verkeerd staat, zich geen vuil meer aan weerszijden van de dam zal ophopen.
Maar ja, ik heb niet zoveel te zeggen over mijn achtertuin en het onderhoud, laat staan over het daarvoor gereserveerde budget.

Werken met het hoofd

De laatste twee extra lessen van de cursus 'Werken naar Model' hadden het hoofd als onderwerp. Model P kwam twee keer poseren. De eerste les hebben we haar getekend, de tweede les haar hoofd in klei proberen te vatten.

Het is prettig wanneer een model verschillende keren terugkomt. Bij het tekenen zie je alvast dingen die specifiek voor die persoon zijn, wat het boetseren makkelijker maakt omdat je daar dan al enigszins vertrouwd mee bent. Dit geldt niet alleen bij het hoofd van iemand, maar ook als het om het hele lichaam gaat. Het is niet voor niets dat zoveel kunstenaars voorstudies van beelden eerst op papier uitwerken!

Mijn achtertuin

Ik geniet van mijn achtertuin. Zeker in deze lenteperiode met de bloesems en al het jonge leven die bij deze tijd van het jaar horen. Ik kan er lekker wandelen en Hoover en Pippa kunnen er heerlijk
zonder riem rennen en spelen. En niet onbelangrijk: mijn achtertuin is onderhoudsvrij. Tenminste, voor mij. Het gras zou iets vaker gemaaid mogen worden, maar ach, je kunt niet alles krijgen, toch?

Het zal duidelijk zijn dat ik het niet over mijn eigen postzegeltuintje heb. Dat is eerder een verlaagd balkon. Daar mogen Hoover en Pippa in rondrennen, maar met een rondje om de tuintafel is het echt wel gedaan. Niet dat ik daar niet blij mee ben, maar de achtertuin waar ik het nu over heb, is het park aan de rand van de wijk, waarvan een deel hondenlosloopgebied is.

Waalsdorpervlakte

Elk jaar kijken M en ik op 4 mei rond een uur of 8 naar de Dodenherdenking op de Waalsdorpervlakte. We houden het nooit droog.
Elk jaar nemen we ons voor om er (naderhand) een keer naar toe te gaan, omdat we het steeds zo indrukwekkend vinden. Het kwam er nooit van. Tot vandaag.