Mijn achtertuin

Ik geniet van mijn achtertuin. Zeker in deze lenteperiode met de bloesems en al het jonge leven die bij deze tijd van het jaar horen. Ik kan er lekker wandelen en Hoover en Pippa kunnen er heerlijk
zonder riem rennen en spelen. En niet onbelangrijk: mijn achtertuin is onderhoudsvrij. Tenminste, voor mij. Het gras zou iets vaker gemaaid mogen worden, maar ach, je kunt niet alles krijgen, toch?

Het zal duidelijk zijn dat ik het niet over mijn eigen postzegeltuintje heb. Dat is eerder een verlaagd balkon. Daar mogen Hoover en Pippa in rondrennen, maar met een rondje om de tuintafel is het echt wel gedaan. Niet dat ik daar niet blij mee ben, maar de achtertuin waar ik het nu over heb, is het park aan de rand van de wijk, waarvan een deel hondenlosloopgebied is.

Ik prijs mij rijk met zo'n park op ongeveer vijf minuten lopen van mijn huis. Onderweg ernaartoe kom ik al het nodige moois tegen, en in het park is het momenteel helemaal genieten!
Ik laat jullie graag meegenieten:



Een reiger die statig de
wacht houdt en zich
niet verroert als je
langsloopt. Of probeert
ie juist onzichtbaar
te zijn?

 Onderweg er heen: 




Natuur kan ook wreed zijn: 
een kleine week na deze zwempartij
was er nog maar één van het grut in leven ...












De jonkies van een meerkoet;
oerlelijk met hun opvallende
rode koppies, maar wel lief!

Eenmaal bij het losloopgebied gaan de riemen los en is het nog meer genieten. Zowel voor de honden als voor mij.

 

 

 

 

Ik prijs mij errug rijk met zo'n achtertuin!