EHBO met stanleymes en ducttape

Vorige week was ik weer voor het Rode Kruis op stap. Na een EHBO-cursus voor kinderen in Utrecht stortte ik me nu op een EHBO-cursus voor volwassenen in Amsterdam.
Ik werkte mijn checklist af en dacht goed voorbereid op stap te gaan. Het Utrechtse OV liet me echter danig in de steek.

Synchroonkijken

Foto: Else Kramer

Else Kramer, de 'juf' van '52 Weken anders Kijken', organiseert sinds een paar jaar een project, genaamd: synchroonkijken. Met iedereen die zich ervoor opgeeft, fotografeer je een week lang, elke dag één bepaald onderwerp en deel je jouw foto op social media. Alle foto's van die dag worden op één centrale plaats verzameld waar je kunt zien hoe alle deelnemers het onderwerp van die dag interpreteren en fotograferen. Het is niet de bedoeling dat je je mooiste archieffoto's gebruikt, de foto moet echt op die dag gemaakt zijn.
Het is vergelijkbaar met 52 Weken anders kijken, maar dan met heel veel meer deelnemers (dit jaar ongeveer 3300!) en in een veel hoger tempo (1 opdracht per dag in plaats van 1 per week). Ik was dus één van die 3300 fotografen.

In 2013 wist ik nog niet van het bestaan van dit project. In 2014 gaf ik me ervoor op maar liet ik het uiteindelijk toch aan mij voorbij gaan. Dit jaar vond ik het tijd om mee te doen. Vorige week was het zo ver. Hierbij de opdrachten van deze keer en mijn foto's.

52 weken: het einde

Het is een vreemde gewaarwording om op deze zaterdag geen e-mail te ontvangen met een volgende foto-opdracht. Ik keek er altijd naar uit. De cursus is ten einde. 52 Weken lang fotografeerden we met een groep van bijna 40 mensen allerhande onderwerpen. Mijn medecursisten werden een soort van familie, de foto's die iedereen maakte, werden gedeeld in een besloten Facebookgroep en van feedback voorzien. Voor Koontjesliefhebbers schreef ik er hier over.
Dat is nu dus over. Ondanks dat je weet dat er na 52 weken een einde aan komt, is het niet leuk. Else Kramer, de juf, maakte een hele mooie impressie van onze foto's. Dank je wel Else! 

Maar eerst nog een overzicht van de laatste opdrachten, en wat ik daar van maakte.

The dogless trip

Zoals ik al eens eerder vertelde, geven wij onze vakanties altijd een naam. Vorige week gingen we zonder honden naar Engeland, het was een 'dogless' trip. Die naam was dus snel gevonden. Eenmaal daar bleken we de honden best wel te missen. Gelukkig bood Benji - onze autohond - troost.