Zojuist tijdens het loopje met de honden zag ik in het park een man met zijn hoofd voorovergebogen op het stuur van zijn rode scootmobiel zitten. Hij bewoog niet. Hij leek te slapen, maar hij zat wel héél erg stil. Ik stond voor een dilemma: loop ik door of ga ik even bij meneer kijken? Ik stond in dubio maar besloot te gaan kijken.
Aan een andere hondenwandelaar op die plek vroeg ik of hij een telefoon bij zich had ("Ja") en of hij alsjeblieft even wilde wachten.
Ik schudde aan de schouder van meneer met de vraag of alles goed was met hem. Gelukkig bleek dat zo te zijn. Ik wekte hem uit een dutje. Hij vertelde slecht te slapen en hij pikte af en toe op deze manier wat extra slaap mee overdag. Gelukkig was er dus niets met hem aan de hand.
Ik had het mezelf nooit vergeven als ik vanavond in de krant of op internet een berichtje had gezien over die man op zijn rode scootmobiel omdat er wèl iets aan de hand bleek en niemand zich om hem bekommerde.
Nu er nog aan denken om ook mijn telefoon mee te nemen tijdens het lopen...
Ik hoop dat als mij iets zoiets overkomt, er mensen in de buurt zijn die zich met mij bemoeien.
Goed gedaan Nicolette. Als iedereen zich iets attenter op zou stellen wordt de wereld vanzelf mooier. Gelukkig reageren er al veel mensen zoals jij nu gedaan hebt. Dikke + voor je.
BeantwoordenVerwijderenhoi Nicolette, prima zoals je dit deed: eerst even een telefoon regelen voor het geval dàt, zo had je behalve de telefoon in ieder geval ook iemand die je kon helpen in nood. Inderdaad, soms zitten mensen zo roerloos stil, griezelig. Fijn weer wat van je te lezen. Groetjes, Trijnie
BeantwoordenVerwijderen