Nazomers fietsen

Ik heb wat in te halen qua schrijven over mijn fietstochten. Ik fietste wel, maar ik schreef er niet over. Soms was er direct na een fietstocht geen tijd voor een Koontje, of was de tocht wat minder interessant dan verwacht. Soms schreef ik al eens over een deel van de route, want mijn beginpunt is steeds hetzelfde en ik wil niet in herhaling vallen. Na een tijdje raakt het schrijven op de achtergrond. Dat is jammer, want ik vind zowel het fietsen, als het schrijven over mijn tochten nog steeds leuk. Daarom hier dus wat hoogtepunten uit mijn laatste fietstochten.

Het Verdronken Bos

Op 25 september fietste ik een kort rondje dat ik al vaker fietste, maar nu linksom in plaats van rechtsom. Ik schreef al eerder dat het dan lijkt alsof het een nieuwe route is. Dat voelde die dag ook zo.

Ik fietste tussen fruitbomen en scoorde bij een boerderij een bakje bijna-laatste aardbeien van het seizoen.
Bij een Rustpunt dat dit jaar even op non-actief stond in verband met een verbouwing, maar zich niet had afgemeld, werd speciaal voor mij een tafeltje en stoeltje buitengezet, zodat ik toch even pauze kon houden.

In Tull en 't Waal fietste ik langs het Verdronken Bos. Dit is een bos dat dienst doet als waterbergingsgebied. Het water staat hier altijd hoog. Bomen overleven zo'n hoge waterstand echter niet. Eigenlijk bestaat het bos alleen maar uit dode, afgestorven bomen. Het is desondanks indrukwekkend om over het water te lopen.

Langs de Vecht

Op 8 oktober fietste ik via Maarssen in noordelijke richting langs de Vecht. Het was een voor mij nieuw stuk van de Vecht en best een aardige route, maar zij bood mij niets nieuws. Ik raak niet meer onder de indruk van de, in mijn ogen, dure en protserige huizen aan het water.

Het was lekker om weer gefietst te hebben, maar ik kwam thuis zonder één foto. Deze route zal ik waarschijnlijk niet nog eens fietsen, ook niet in de andere richting.



Egelshoek anders benaderd

Op 16 oktober ging ik op zoek naar het plaatsnaambord van Egelshoek, zoals ik Trijnie beloofde na mijn eerdere tocht naar dat buurtschap.

Ik fietste richting Loosdrecht om vervolgens weer naar het zuiden af te zakken. Ik verheugde me met name op het stuk van de route 'door' de Loosdrechtse Plassen. Dat zag er veelbelovend uit! Ik veronderstelde een weggetje met aan weerszijden water, maar niets was minder waar. Het water dat ik zo hoopte te zien, lag verstopt achter hele hoge hagen en hekken van hele dure en deftige huizen.

Op naar Egelshoek! Ik had een belofte in te lossen:



Egelshoek bestaat uit een buurtschap van één straat, vernoemd naar een gelijknamig, in de buurt gelegen bungalowpark. Egelshoek is geen officiële plaats en er is dus ook geen officieel plaatsnaambord.
Toch vond ik, speciaal voor Trijnie, onderstaand bord bij de ingang van een woonwagenkamp.

Tijdens de rest van de route genoot ik van het mooie weer en het weidse landschap.

Landgoed Haarzuilens

Na een afspraak op 19 oktober in Maarssenbroek, ontdekte ik op weg naar huis een route door een natuurgebied waar ik nog niet eerder fietste. Om het voor mezelf spannend te houden, probeer ik steeds weer nieuwe routes te vinden. Dit is er zo een, die zeker de moeite waard is. De route ging door Landgoed Haarzuilens, een gebied dat beheerd wordt door Natuurmonumenten.



Ik trof er weer zo'n heerlijk weids uitzicht. Ik hou daar van. Deze polder ga ik vaker in mijn route opnemen!

Het laatste stuk fietste ik langs het Amsterdam-Rijnkanaal naar huis. Hoewel ik hier al vaak fietste, heb ik nooit gemerkt dat dit een levensgevaarlijk fietspad is!

Zo, nu ben je weer helemaal bijgelezen. Tot de volgende fietstocht!