Dunschillerblindheid

In deze periode ben ik veel bij mijn moeder en kook ik bijna dagelijks voor haar. Dat is niet erg, want ik vind het leuk om te koken en er is niets leukers dan iemand die jouw eten lekker vindt, ongeacht wat je maakt.
Laatst gebeurde er iets vreemds.


Er stond een gerecht met aardappels op het menu. Ik zocht in de besteklade van mijn mams naar een dunschiller. Niet te vinden. Bij mijn eerstvolgende bezoek aan de supermarkt scoorde ik er dus een, want gemak dient de mens.
Eenmaal thuis vond ik tot mijn grote verbazing wel vier dunschillers in diezelfde besteklade die ik eerder al uitgespit had. Vreemd! Bestaat er zoiets als dunschillerblindheid?

Enfin, het deed mij denken aan mijn eerste dunschillert.
In mijn studententijd had ik een huisgenootje met een hele fijne dunschiller. We deelden de keuken een aantal jaar, kookten samen de heerlijkste gerechten en ik mocht gebruik maken van haar dunschiller. Tot de dag dat zij verhuisde en haar spullen uit mijn keuken meenam. Help! Paniek in de tent!

Ik herinner me dat ik op de dag van haar vertrek zelfs helemaal naar de stad fietste om een identieke dunschiller als zij meenam, te scoren. Ik weet nog dat het een metalen exemplaar van de Xenos was. Hij ligt nu, na bijna 30 jaar, nog steeds in mijn keukenla. Het is niet meer dezelfde keukenla als toen, want inmiddels verhuisde ikzelf ook. Deze dunschiller overleefde mijn verhuizing. Inmiddels ligt ie in goed gezelschap van verschillende andere dunschillers. Duurdere, dunner schillende, met meer design dan Xenos ooit kon bedenken. Toch grijp ik nog regelmatig naar juist die ene dunschiller. Mijn held van vroeger!

De dunschillers van de foto zijn die uit de keukenla van mijn mams. De meest rechtse lijkt het meeste op die van Xenos. Daarom schoorde ik die bij de supermarkt. Qua uiterlijk lijkt ie er misschien een beetje op, hij schilt lang zo lekker niet. Helaas.