Ik vond het best spannend om weer met klei in de weer te gaan. Afgelopen weekend kocht ik vast een vers brood klei. Zo'n brood weegt ongeveer 10 kilo. De hard en onbruikbaar geworden klei van 2 jaar geleden gooide ik met spijt in het hart weg.
Het boetseren vond ik destijds erg leuk om te doen. Het is geweldig om te zien hoe een vierkante homp klei verandert in een iets dat als mens herkenbaar is!
Het benenprobleem dat ik met tekenen had, had ik twee jaar geleden ook met boetseren. Telkens moest ik als ik het beeld bijna had afgerond, ‘operatief’ wat beenlengte toevoegen. Het hoofd liet ik meestal onherkenbaar. Of als ik het probeerde, was het model er in ieder geval niet in te herkennen. Daar hoop ik me dit jaar iets verder in te ontwikkelen.
Paulo, het model van deze week was ook een oude bekende. Het was een prettig weerzien!
De eerste stand was een lange, van wel bijna een heel uur.
Paulo had een stand aangenomen die complex was, door de draaiing in zijn romp. Op de eerste afbeelding zie je Paulo, met op de voorgrond zijn tweelingbroertje (nou ja).
De tweede stand was zo mogelijk nog ingewikkelder. Zowel voor Paulo als voor ons.
Dit was een kortere stand, van ‘slechts’ een half uur. Dat was wel jammer, want ik had hier graag meer tijd aan willen besteden.
Ik heb bewondering en respect voor de boetseermodellen! Knap hoor, om zo lang dezelfde houding vast te houden!
Het opzetten van een beeld lijkt makkelijker te zijn en sneller te gaan dan voorheen. Ik vermoed dat ik ook hier een leereffect heb.
Het benenprobleem is nog niet helemaal verdwenen. Maar als ik de verhoudingen van het model goed in de gaten hou en me er bewust van ben dat ik geneigd ben de benen te kort te maken, komt het goed.
Al met al was ik best tevreden met mijn beeldjes van deze les.
Hoi nicolette,
BeantwoordenVerwijderenWat leuk om te lezen en te zien hoe je bezig bent! Het is idd duidelijk te zien dat je meer tijd had voor de eerste stand, hij is dat ook mooi gelukt.
Groet Patricia