Telefoongedoe

Afbeelding: nieuwsblad.be

Mijn mobiele telefoon is op. Er zit een stofwolk achter het schermpje waardoor niet duidelijk meer zichtbaar is wat je daar zou moeten zien. De camera heeft storende en onverwijderbare vlekken op de lens en er is iets mis met het geluid. Als ik gebeld wordt of zelf wil bellen moet ik eerst op wat extra knopjes drukken voordat ik geluid heb of krijg. Niet handig. Na 5 jaar wordt het misschien toch tijd voor een nieuw toestel. Dat blijkt nog een hele uitdaging!

Een nieuw toestel dus. Diep in mijn hart wil ik het liefst een toestel met zichtbare knoppen. Zoals ik altijd had. Maar omdat de smartphone bijna niet meer weg te denken is uit het dagelijks leven, besluit ik me er aan te wagen. Het abonnement van vriend M loopt af en hij mag een nieuw toestel bij een nieuw abonnement. Hij heeft dus een smartphone in de aanbieding die ik mag gebruiken. Het is niet het nieuwste model, maar voor een beginnende smartphoner uitstekend geschikt.
Ik zet mijn SIM-kaart over en wijzig wat instellingen naar mijn wens. Het ding heeft ook Wi Fi dus thuis kan ik er ook mee op internet. Ik download wat zogenaamd onmisbare apps en maak wat fotootjes om de camera uit te proberen. En dat is eigenlijk alles wat ik ermee doe.
Ik merk dat ik hem vaker niet dan wel meeneem omdat ie niet in mijn broekzak past. Ik vermoedde wel al dat ik niet zoveel met touchscreens heb, maar ik kan er ook echt niet mee overweg. Ik druk te hard of mijn vingers zijn te dik. Vaak gebeurt er op het schermpje in ieder geval iets anders dan wat ik bedoelde.
Met een diepe zucht (van schaamte?) vertel ik M na een maand dat ik toch liever een ander toestel wil. Hoe goed en hoe mooi het zijne ook is.

Gisteren gingen we op jacht naar een nieuw toestel. Naar zo een met toetsen en zo klein dat ie nog gewoon in je broekzak past. En oh ja, hij moet simlock-vrij zijn want ik heb een sim-only abonnement waar ik tevreden over ben. Ik had er een op internet gezien met goede reviews. Hij zag er op plaatjes leuk uit, hij oogde in ieder geval niet als heel erg plastic. Want ik wil natuurlijk niet zomaar de eerste beste koelkast of baksteen als telefoon Omdat plaatjes ook niet alles zeggen wilde ik het ding even vasthouden, even voelen.

We zijn bij wel zes telefoonboeren binnen geweest maar nergens hadden ze wat ik wilde hebben. Overal hadden ze nog wel een paar knoppentoestelletjes, maar de enige simlockvrije modellen waren seniorentoestellen. Hoewel die precies aan mijn voorwaarden voldoen, vallen die toch af omdat ik me nog niet zó oud voel.
Toen ik bij één winkel het merk en typenummer noemde van het toestel dat ik in gedachte had, moest de verkoper zijn pc raadplegen want het zei hem niet zoveel. Toen hij het gevonden had, zei hij geschrokken: "Maar mevrouw, dit is een toestel uit 2011!" Mijn reactie: "Ja, en??" Hij keek me meewarig aan en wenste mij veel succes met het vinden van een toestel van het soort dat ik zocht. Alsof het een uitgestorven ras was. Deze verkoper zei in ieder geval nog 'mevrouw' tegen me.
Vol goede moed ging ik zaak na zaak in om uiteindelijk zonder telefoon huiswaarts te keren. Om toch mobiel bereikbaar te zijn hangt nu een van mijn oude toestellen aan de lurk. Tot ik een andere - weer een met toetsen - gevonden heb.

Het verbaast mij dat het kennelijk tegenwoordig normaal is om spullen zo snel af te danken. Ik koop liever iets degelijks waar ik lang mee doe, dan elk jaar datzelfde ding opnieuw aan te schaffen in een iets andere vorm of versie. Never change a winning team, toch?
Sommige kleren draag ik al jaren want goede kwaliteit slijt niet. Lekker lopende schoenen laat ik, indien dat mogelijk is, minimaal één keer verzolen voor ik er afscheid van neem. Met pijn in mijn hart gooi ik restjes eten weg die te lang in de koelkast stonden en naar achteren en daarmee uit het zicht zijn geschoven. Ja, ook mijn afval zamel ik gescheiden in; mijn kleine voortuintje is gevuld met drie grote containers.

Ik wil niet deelnemen aan deze uitspattingen van onze consumptiemaatschappij.Vier mobiele telefoons in 13 jaar tijd is niet volgens de norm, vrees ik. Aan mij hebben de telefoonboeren in ieder geval geen goede.