Het rode adresboekje

Vorige week overleed (weer) iemand uit mijn directe omgeving. B was heel goede vriend, overbuurman en tevens mantelzorger van mijn schoonmoeder. Zij overleed vorig jaar rond deze tijd. Natuurlijk hielden wij contact met B. Dat deden wij graag. Hij voelde inmiddels als familie.

B was erg begaan met mijn schoonmoeder. Hij verzorgde haar, kookte bijna elke dag voor haar en nam haar regelmatig mee uit voor een borrel. Dan kleedde zij zich mooi aan en gingen ze samen feesten, net over de grens in België.
Zonder B (en daarvoor W, ook al zo'n geweldige vent!) had mijn schoonmoeder niet zolang zelfstandig kunnen blijven wonen. Dan had zij veel eerder de stap naar het verzorgingshuis moeten zetten. Gelukkig is haar dat bespaard gebleven.

Het zet mij aan het denken over mijn eigen mogelijkheden voor later, als ik zelf oud ben. Wat wil ik tegen die tijd? En is dat dan überhaupt mogelijk?

Eigenlijk wil ik daar nu nog helemaal niet over nadenken. Mij werd altijd ingepeperd dat een slimme meid op haar toekomst is voorbereid. Dat gold vroeger al en dat geldt nog steeds.
Moet ik vast beginnen met één en ander te regelen? Of moet ik mijn kop in het zand steken en maar afwachten hoe het tegen die tijd loopt en wat er dan voor me geregeld wordt?

Dat laatste wil niemand, vermoed ik. Ik ook niet. Maar toch kom ik het regelmatig tegen.
Mijn schoonmoeder had B, maar wat ze moest als hij niet meer voor haar zou kunnen zorgen? Daar wilde ze liever niet over nadenken.
Mijn eigen moeder wil niet graag met haar dood bezig zijn. Ze heeft wel al haar wensen voor haar begrafenis duidelijk op papier staan en met mijn broer en mij besproken. Da's prettig voor na haar overlijden, voor als het eenmaal zover is. Maar wat er moet gebeuren in geval haar vóór die tijd iets overkomt en zij niet meer voor zichzelf kan zorgen? Ik geloof niet dat ze al iets geregeld heeft. Ik probeer het onderwerp soms wel ter sprake te brengen, maar we komen vaak niet verder dan "in ieder geval géén verpleeghuis!"
Een tante daarentegen, voor wie ik enige tijd mantelzorgde, regelde alles al tot in de puntjes. Zij besprak zelfs met mij de meest belangrijke zaken. Dat geeft toch een rustig gevoel. Ook nu het weer goed met haar gaat.

Maar wat wil ik nou zelf?
Ik adviseerde mijn moeder ooit een rood adresboekje aan te schaffen en dat te vullen met namen en adressen van mensen die op de hoogte gesteld moeten worden van haar overlijden. En wie daarvan wel of niet mee door mag voor de koffietafel. Voor als het eenmaal zover is.
Ik beken: ik heb ook zelf nog niet zo'n rood adresboekje aangelegd. Dat zou toch wel goed zijn om te doen, want ik geloof niet dat mijn nabestaanden weten welke waarde ik hecht aan al mijn contacten her en der. Het boekje aanleggen is het probleem niet. Daar is ook mijn moeder ooit aan begonnen. Maar ja, je moet zo'n boekje wel regelmatig bijwerken met nieuwe namen en nieuwe adressen na verhuizingen. En soms moeten er namen worden geschrapt.
Zo'n boekje is toch wel handig want als je eenmaal een begrafenis moet regelen, heb je echt geen tijd voor speurwerk naar jou onbekende buitenlandse takken van de familie. Je hebt dan genoeg andere dingen aan je hoofd. Ik kan iedereen aanraden zo'n boekje te hebben en vooral ook bij te houden. Het hoeft niet alleen handig te zijn voor je begrafenis. Misschien wil je je verjaardag of je jubileum nog een keer uitgebreid vieren. Of zo.

Maar even serieus. Stel dat ikzelf hulpbehoevend word. Wat dan? Ik weet inmiddels uit eigen ervaring dat je heel goed je grenzen kunt verleggen en kunt leren leven met lichte beperkingen. Maar wat als ik echt voor alles afhankelijk zou zijn van mijn partner of een mantelzorger? Zou ik dat willen? Ik weet het zo net nog niet. Maar wat ik dan wel wil is mij nog geenszins duidelijk. Misschien is het goed om me daar de komende tijd eens mee bezig te houden.

Totdat ik dat voor mezelf duidelijk heb, hoop ik op mensen als B en W in mijn buurt.
Er schiet me ineens een uitspraak te binnen die ik laatst ergens las: "Heb je kinderen lief want zij kiezen straks jouw verzorgingshuis uit!". Je kunt er om lachen, maar laat het niet zover komen!

Lieve B, dank voor al je goede zorgen voor Z. Morgen word je begraven. Wij zullen erbij zijn.
Rust zacht!

---XXX---

Dit Koontje stuurde ik naar het Expertisecentrum Mantelzorg omdat ik het goed vond passen bij hun afdeling 'blogs' op de website. Zij werken echter alleen met een vaste poule van bloggers, waartoe ik niet behoor. Het kon dus niet gepubliceerd worden.

Wel werd aangeboden het onder hun 3180 volgers te twitteren. Dat gebeurde op 24 maart 2014.