Welkom thuis!

Ik heb geaarzeld of ik een Koontje zou schrijven over de vliegtuigramp in Oekraïne. Ik krijg zéér zeker géén rode konen van wat daar gebeurde, maar het maakt diepe, diepe indruk op me. Dat is voor mij genoeg reden voor een Koontje.

Onlangs dacht ik het en iemand anders zei het hardop. Dat het alweer een tijdje geleden was dat er een ramp gebeurde. Misschien had ik het niet moeten denken. Laat staan dat het hardop gezegd had mogen worden. Een ramp. Een akelig idee. De ramp voltrok zich op 17 juli: er stortte een vliegtuig neer en er verongelukten bijna 300 mensen waarvan bijna 200 van Nederlandse nationaliteit. Een nationale ramp, waarvoor zelfs een dag van nationale rouw werd afgeroepen.


Er is door anderen al veel over gezegd en geschreven. Dat ga ik niet herhalen. Ik ga ook geen politiek statement maken, daar is mijn weblog niet de goede plaats voor. Ik vind het sowieso al moeilijk genoeg mijn mening te vormen en te verwoorden, laat staan op politiek vlak.

Stil
De hele dag worden op televisie programma's met informatie uitgezonden over de actuele stand van zaken. Hongerig naar nog meer informatie volg ik veel programma's. Niet uit zucht naar sensatie, maar omdat het me niet los laat. Ik word er stil van als ik me realiseer wat een onvoorstelbare hoeveelheid werk er verzet wordt, zowel in den verre als hier in Nederland. 
Ik word ook stil als ik zie hoeveel mensen op de been komen om de laatste eer te bewijzen aan de slachtoffers en hun nabestaanden.

Naar huis
Feit is, dat ik het niet droog hou nu ik op televisie voor de derde dag de live uitzendingen, samenvattingen of herhalingen zie van de oneindig lijkende serie kisten met slachtoffers. Die in Charkov in twee vliegtuigen getild worden en die vervolgens in Eindhoven arriveren. Die met grote waardigheid en respect in een zelfde oneindig lijkende serie rouwauto's getild worden.

Ik hield het niet droog toen ik op televisie die oneindig lijkende stoet auto's over de snelweg zag rijden. Ik voel sterk behoefte om de slachtoffers ook de laatste eer te bewijzen. De stoet auto's die vanavond onder mij doorreed was eindig. De stoet bestond vandaag uit maar liefst 74 auto's, het duurde het ongeveer drie minuten voordat hij voorbij was. Daarna was het weer alsof er niets aan de hand was.

Een groot deel van de route die de stoet met de slachtoffers via de A2 en A27 aflegt, reed ik zelf ook regelmatig. En zal ik nog regelmatig gaan afleggen. Het is namelijk de route naar mijn thuis van vroeger, waar mijn mams nog steeds woont. Dat voelt nog steeds als thuis. Als ik bij haar weg ga, rij ik via diezelfde route weer terug naar huis. Naar mijn huidige thuis.

Thuis!
Het raakt mij elke keer enorm als gezegd wordt "De slachtoffers komen thuis" bij aankomst in Eindhoven en in Hilversum. 'Thuis' is voor mij namelijk een plek waar ik me veilig voel, waar van me gehouden wordt, waar ik kan houden van, waar mijn lief is.
De slachtoffers zijn nog niet thuis. Eindhoven is voor hen slechts de eerste en Hilversum de tweede tussenstop op weg naar huis. Ze zijn pas echt thuis als ze weer bij hun geliefden zijn die van hen houden. Het vergt nog heel veel speurwerk om uit te zoeken welke geliefden bij welk slachtoffer horen. Het is een puzzel met een oneindig aantal stukjes. Ik hoop dat het gaat lukken om de juiste puzzelstukjes in elkaar te passen. Zowel de slachtoffers als de nabestaanden verdienen dat het lukt!

Hoe vreemd het ook klinkt: passagiers en bemanning van vlucht MH17, welkom thuis!

Beide foto's zijn van eigen hand. De eerste is een uitsnede van mijn televisiebeeld tijdens een live NOS-uitzending, de tweede is genomen vanaf een fietspad over de A27.