Onderbuikgevoelens

Het moment dat het voor mij duidelijk was dat alles anders kon, lag drie maanden voor het einde van mijn halfjaarcontract. Doorwerken bij deze organisatie was voor mij geen optie. Ik voelde nog steeds geen match met deze nieuwe organisatie en mijn nieuwe collega’s. Deze baan kostte me alleen maar energie in plaats van dat ik er blij van werd. Ik had me overduidelijk teveel laten leiden door het snel willen vinden van een nieuwe baan en ik had mijn onderbuikgevoelens tijdens de sollicitatieprocedure genegeerd. 
Met lood in mijn schoenen maakte ik een afspraak met mijn directeur om te vragen of mijn contract niet verlengd hoefde te worden.


Vrijwilligerswerk
Drie maanden later had ik zeeën van tijd. Wat zou ik - naast uiteraard netwerken en solliciteren - gaan doen? Hele dagen thuis zitten en niets doen, was niets voor mij. Ik deed als ik er de mogelijkheid toe had, altijd vrijwilligerswerk en dat wilde ik nu ook weer doen. Ik vond een interessant project in een ziekenhuis in Utrecht waarbij er met behulp van vrijwilligers voorkomen werd dat oudere patiënten in een delier zouden raken. Ik volgde een training en een paar maanden later bezocht ik wekelijks patiënten in het ziekenhuis. Ik voelde me betekenisvol zonder betaalde baan. Dit was een goed begin!

Creativiteit
Het was me al langer duidelijk dat ik mijn creatieve kant niet voldoende aansprak. Ik dacht altijd namelijk dat creativiteit iets was voor naast het werk, niet als werk. Omdat mijn werk me zoveel energie kostte, gunde ik me geen ruimte voor een creatieve hobby. Nu ik er de tijd voor had, besloot ik mijn creatieve geest weer in beweging te laten komen en ik schreef me in voor een teken- en een fotografiecursus. Daarnaast wilde ik ook iets doen met schrijven. Bij de vrijwilligerscentrale in Utrecht vond ik een project waarin ik zowel het schrijven als het fotograferen kon combineren: het maken van levensboeken met ouderen. Ik voelde dat ik groeide en ik wilde méér! Inmiddels schrijf ik als verslaggever voor het Rode Kruis en ben ik auteur, redacteur en vormgever van het digitaal magazine van de LinkedIn-groep ‘Creëer je eigen werk’.

Door het inzetten van mijn creativiteit kreeg ik meer ruimte in mijn hoofd. Ik werd mantelzorger voor een tante die al enige jaren kwakkelt met haar gezondheid. Ook namen mijn partner en ik geheel belangeloos een pup op in onze roedel. Deze pup zal over enige tijd ingezet gaan worden als therapiehond bij iemand met een post-traumatische stressstoornis.

Waardering
Ik ben lekker bezig, ben door de honden veel buiten en ik krijg veel energie van wat ik doe. Zoveel zelfs dat ik van het schrijven, fotograferen en vormgeven mijn werk wil maken. Ik doe al regelmatig klussen in deze richting. Het grootste deel van wat ik doe, doe ik momenteel onbetaald of op vrijwillige basis. Het levert dus nu geen inkomsten op maar het wordt erg gewaardeerd en dat is prettig. Waardering is voor mij zelfs noodzakelijk om deze activiteiten op deze wijze vol te houden. Die waardering is soms concreet maar vaak ook minder tastbaar. Patiënten en verpleegkundigen zijn blij met mijn bezoek, lezers van het magazine laten weten het blad leuk te vinden, mijn tante straalt weer als ik bij haar ben. Daar doe ik het voor!

Diensten ruilen
Waardering hoeft niet altijd tot uitdrukking te komen in Euro’s. Het is juist leuk als waardering bestaat uit ‘alternatieve valuta’, een ruildienst, zeg maar. Zo maakte ik bijvoorbeeld voor mijn tekendocent een fotoreportage en een mooi PR-boek in ruil voor een volgende tekencursus. We betaalden elkaar zonder facturen maar met een wederzijdse dienst waar we allebei blij van werden.

Fijn-dat-je-er-was
Natuurlijk kan ik met waardering of een ruildienst geen brood betalen. Hoeveel “Dank-je-wel-fijn-dat-je-er-was”-en vertegenwoordigen één brood? Moet ik een extra ziekenhuisdienst draaien voor een luxer rozijnen- of mueslibrood? Daar moet ik dus nog iets voor bedenken.

Desondanks voelt het goed om dit soort dingen op vrijwillige basis te doen, omdat ik hier zelf voor kies om het te doen. Niemand verplicht mij om hier mijn dagen mee te vullen. Ik ben eigen baas! Natuurlijk moet dat brood wel op de plank komen. Daarom is het prettig om een financieel vangnet te hebben. Dat is voor mij, ondanks de crisis, gelukkig geen probleem.

Kantelen?
Hoewel ik er geen voorstander van ben om mijn diensten gratis aan te blijven bieden, is het wel een manier om mezelf te herontdekken en me te profileren in een richting waar ik energie van krijg. Een baan zoals ik had heeft niet langer mijn voorkeur, dat staat voor mij vast. Ga ik een carrièrekanteling maken in een richting waar ik geen opleiding en nog niet zoveel ervaring in heb? Zal ik daarmee in mijn levensonderhoud kunnen voorzien? Het blijft nog even spannend hoe dit zich verder zal ontwikkelen maar voorlopig geniet ik volop van het kantelen van mijn levensweg. Ik heb vertrouwen in mezelf.

Ik ben nog altijd blij dat ik de moed had om destijds met mijn directeur te gaan praten. Ik straal weer en mijn onderbuikgevoelens vertellen me dat het goed is wat ik nu aan het doen ben!

---XXX---

Dit artikel werd gepubliceerd in het boek Het Kantelingsalfabet. Een unieke co-creatie van meer dan 100 auteurs, redacteuren en partners die, vanuit de gedachte ‘Verandering begint met delen, binnen vier maanden samen een boek realiseren met meer dan 90 hoofdstukken over kantelen. De hoofdthema’s zijn; persoonlijk kantelen, samenleving, onderwijs en organisatievernieuwing.

Het boek is beschikbaar als gratis e-book, maar ook als papieren variant. Download het via epub_het_kantelingsalfabet.epub of bestel het hier!