Verjaardag

"Voor niets gaat de zon op" is een bekend gezegde. En het is nog waar ook. Ook waar is dat je elke keer als de zon opkomt weer een dagje ouder bent. Daar hoef je helemaal niets voor te doen. Dat gebeurt helemaal vanzelf. Vroeger kon dat ouder worden niet snel genoeg gaan. Tegenwoordig zou ik het graag wat vertragen.

Als de zon maar vaak genoeg opkomt, word je vanzelf weer een keer jarig. Mijn verjaardag zit er binnenkort aan te komen. Dat doet me even stilstaan hoe mijn ideeën daarover in de loop der jaren zijn veranderd.

Feest!
Natuurlijk vierde ik als klein meisje mijn verjaardag. Op school trakteerde ik op bij voorkeur iets gezonds. Ik vroeg klasgenootjes voor mijn feestje met een bij voorkeur door mijzelf gemaakte uitnodiging. Het was meestal nog net geen kerstvakantie dus ik wist altijd wel een acceptabel groepje feestvierders verzamelen. We deden altijd spelletjes, we aten altijd frietjes en de gasten werden uiteraard altijd na afloop thuisgebracht.
Op de middelbare school werd het al wat minder gestructureerd. Ik vroeg wat mensen en we hadden 'gewoon' een gezellige avond. Er werden geen spelletjes meer gedaan; alcoholische versnaperingen deden hun intrede. Dat was toen nog legaal.
Tijdens mijn studie vond ik het ingewikkeld worden om iedereen met wie ik mijn verjaardag wilde vieren, op hetzelfde moment uit te nodigen. De rollen die ik in verschillende kringen had, wilde ik graag gescheiden houden. Mensen van mijn studie pasten naar mijn idee namelijk niet bij de mensen van mijn roeiploeg. Laat staan dat die weer pasten bij familie en overige vrienden. Dat werden dus drie of meer aparte feestjes. Wat een hoop werk!
Na mijn studie vond ik het vieren van mijn verjaardag minder belangrijk. Een feest hoefde voor mij niet langer. Ik ben sowieso geen feestbeest en als controlfreak liep ik me altijd ver van tevoren al druk te maken. Op het feestje zelf was ik altijd druk met koffie en thee en andere versnaperingen en had ik eigenlijk geen tijd voor mijn bezoek. Ik heb die feestjes 'omdat het zo  hoorde' dus afgeschaft.

Geen feest?
Op het werk is het natuurlijk anders. Daar ontkom je er niet aan dat je bureau en het plafond erboven in jouw afwezigheid versierd wordt dat je in de loop van de ochtend of middag samenkomt met koffie en gebak. Al dan niet door jou gekocht.
Vorig jaar liep dat een beetje mis en eigenlijk was dat best komisch. Ik zou de dag na mijn verjaardag samen met een collega, die in de vakantie jarig zou zijn, trakteren. De collega die het laatst jarig geweest was, had de taak de boel (lees: bij gebrek aan een vast bureau het gehele pand) voor de volgende jarige te versieren. Deze collega was zo gefixeerd op de traktatiedag.... dat er geen slingers hingen op mijn echte verjaardag. Die dag heb ik dus heerlijk rustig incognito doorgebracht, alsof er niets aan de hand was. Dat was best een leuke ervaring!

Geen feest!
Tegenwoordig ben ik op mijn verjaardag thuis en wie wil komen is welkom. Er is koffie en thee met iets lekkers en ik heb ruim de tijd voor wie komt. Als je liever eerder of later komt dan op de dag zelf is dat geen probleem. Als je niet wilt komen is dat ook geen probleem. Kaartjes, e-mailtjes of andere blijken van aandacht worden wel erg op prijs gesteld. Cadeautjes zijn leuk, maar geen must. Als je toch iets wilt geven, maakt het niet uit hoe groot het cadeau is, als het maar duur is. Grapje.

Over een paar weken is het weer zo ver. Ik handhaaf de formule van de laatste jaren.
Volgend jaar is mijn verjaardag zelfs een mijlpaal die uitgebreid gevierd hoort te worden. Nou, die van mij niet, hoor. Ouder worden kan best zonder feest.