To dialoog or not to dialoog

In november was ik twee weken betrokken bij 'Utrecht in Dialoog'. Dit is een organisatie die door middel van het organiseren van dialoogtafels als doel heeft:

Utrechters van 8 jaar en ouder die elkaar anders niet zouden tegenkomen, met elkaar in gesprek brengen over thema's die maatschappelijk relevant en/of spannend zijn. Om hen en Utrecht te versterken, verbinden en verrijken.

Ik reageerde op een vrijwilligersvacature bij deze organisatie. De werkzaamheden leken me leuk, de organisatie en het principe van dialoogtafels waren mij onbekend.

Ik viel meteen met mijn neus in de boter want de week na mijn kennismakingsgesprek was het 'De week van de Dialoog' met héél véél dialoogtafels. Op 3 november was de aftrap van die week. Uiteraard was ik daarbij aanwezig. Dialoogtafels kende ik inmiddels uit verhalen maar nog niet uit eigen ervaring. Nu werd van mij verwacht dat ik deelnam aan een dialoogtafel. Ik liet mij graag verrassen.

Bron: utrechtindialoog.nl

Drempelvrees

Ik schoof aan bij één van de tafels. Het thema was 'Samen verder'. Ik vond het best spannend, want wat wilde ik gaan vertellen over het thema? Verschillende mogelijkheden schoten door mijn hoofd, maar ik vond ze niet geschikt. Vooral véél te persoonlijk.

Nadat iedereen zich kort had voorgesteld, werd gevraagd naar een ervaring met betrekking tot het thema. Ik bleef het eng vinden en hield mij nog even op de vlakte. Ik ben van nature niet zo'n prater, zeker niet in een groep, en al luisterend voelde ik mij meer op mijn gemak. De ervaringen die werden ingebracht waren allemaal erg persoonlijk. Het betrof veelal relatie- en familiesituaties, al dan niet in combinatie met toekomstplannen. Af en toe stelde ik een vraag aan de verteller van dienst.

Toen mijn tafelgenoten hun ervaring gedeeld hadden, voelde ik hun vragende blikken op mij gericht. Juist de opmerking dat ik niets hoefde te vertellen als ik niet wilde, moedigde mij aan om dat wèl te doen. Uiteindelijk hoorde ik mijzelf de ervaring vertellen, die ik eerder als het meest persoonlijk had bestempeld.

Iedereen luisterde aandachtig en er werd doorgevraagd. Al filosoferend over mijn ervaring kwam ik tot inzichten die ik nog niet eerder had. Dat werkte erg verhelderend voor mij. Dromen over hoe ik mijn ervaring het liefst zou zien, en wat ik kon doen om dat te bereiken, was niet moeilijk meer.

Het was prettig om op deze manier met wildvreemden te praten over iets dat me al langer bezig hield.

Bloot met wildvreemden

Dat je aan een dialoogtafel praat met mensen van verschillende leeftijden en culturen, ging voor mijn tafel niet helemaal op. De samenstelling van mijn groepje was grotendeels blank, vrouw, en ook nog eens van mijn leeftijd. Het was dus niet zo'n heel gemêleerd gezelschap, maar de verhalen waren (daardoor?) erg herkenbaar. Doordat iedereen zich bloot gaf en heel persoonlijke ervaringen deelde, voelde ik mij veilig genoeg om ook mijn ervaring te delen. Het zal niet voor niets geweest zijn dat ik mijn meest persoonlijke ervaring koos om over te vertellen.

Het praten met wildvreemden over zoiets persoonlijks was gemakkelijker dan ik dacht. Misschien wel juist omdat het wildvreemden waren en wij na de dialoogtafel weer ieder ons weegs gingen. ­­Met onze eigen, nieuwe ervaringen.

Actie!

Het hardop dromen over wat jouw ervaring ideaal maakt, en het uitspreken van de eerste stappen die je daartoe kunt zetten, is goed. Mijn eerste stap –  hoe toepasselijk als resultaat van een dialoogtafel – was communiceren over wat ik voelde en wilde. Hoewel niemand straks komt controleren of ik die stap daadwerkelijk gezet heb, voelt het als een verplichting aan mezelf om in actie te komen. Wat ik, eenmaal weer thuis, ook daadwerkelijk deed. Dat is in elk geval een mooie opbrengst van mijn dialoogtafel.
Het gevaar bestaat dat je, eenmaal thuis, alweer snel vervalt in je oude vertrouwde, veilige patronen en je het er daardoor bij laat zitten. 

Interviews

Na mijn ervaring met de dialoogtafel kreeg ik de vraag mensen te interviewen met een passie voor dialoog. Ik had gesprekken met één van de vrijwilligers van 'Utrecht in Dialoog', een docent van een ROC die dialoogtafels inzet bij zijn onderwijs en een Marokkaanse vrouw die ontmoetingsgroepen organiseert met het karakter van een dialoogtafel.
Het was heel leuk om deze mensen zo gepassioneerd te horen praten over hun werk. In gesprek met één van hen voelde ik mijn eigen energie weer gaan stromen. We gaan contact houden!

Dialoog over en uit

Uiteindelijk bleken mijn konen minder rood te worden van 'Utrecht in Dialoog' dan ik gehoopt had. Wat ik mis is een meetbaar resultaat van een dialoogtafel. Zo'n gesprek krijgt geen vervolg en houdt daarmee - voor mijn gevoel - een open einde. Daar word ik onrustig van, waardoor de werkzaamheden die ik zou gaan verrichten, minder goed bij mij passen.

Hoewel van korte duur, waren deze twee weken leerzaam op meerdere fronten. 

--- XXX ---

De basis voor dit Koontje is een impressie die ik schreef voor 'Utrecht in Dialoog' direct na het deelnemen aan 'mijn' dialoogtafel . Die impressie heeft een andere afloop dan dit Koontje ...