zondag 6 januari 2013

Ode aan Hoover


Dit wordt een ode aan Hoover. Niet schrikken, er is niets met hem aan de hand, behalve dat het zijn laatste week als onze enige hond is. Na volgende week zal hij veelal in adem genoemd worden met Pippa. Hoover is zo'n geweldige hond dat hij een heel koontje gewijd aan zichzelf verdient. Hierbij dus.

Hoover kwam bij ons na het hartinfarct van M. Bedoeld om M in beweging te krijgen en te houden. M is niet zo heel sportief en doelloos een blokje om, om maar in beweging te zijn, zag hij niet zitten. Maar lopen om een hond uit te laten, heeft een doel! Er kwam dus een hond.

M wilde eigenlijk al zeven jaar een hond, maar ik hield het altijd tegen. "Niet in dit huis, en niet met deze kleine tuin!". Ik was niet opgegroeid met honden en ik ben meer een kattenmens. Echter, als ik geweten had dat het hebben van een hond zo leuk was, had er veel eerder een hond mogen komen! Maar ja, dan was dat niet Hoover geweest, en hadden we toch echt iets gemist.

Hoe dan ook, het werd een Polski Owczarec Nizinny. Hoover. dus.
Het proces van overstag gaan, lezen over het ras, uitzoeken wat er allemaal nodig is voor een hond, hoe je een puppy precies moet opvoeden, zoeken naar een nestje waar nog een reutje beschikbaar was, en de daadwerkelijke aanschaf van de pup, ging vrij snel. Het duurde welgeteld vier hele dagen. Natuurlijk was Mark er al veel langer mee bezig, maar bij mij ging het in een sneltreinvaart.

Het heeft daarentegen best wel even geduurd voordat ik mezelf betrapte op het gevoel dat ik echt van Hoover hield. Daarvoor zag ik hem vooral als een huisgenoot die pieste en poepte (ja, in het begin ook in huis), die niet met de kat overweg kon en die altijd uitgelaten wilde worden op momenten dat het mij niet uitkwam. En die ook nog eens veel meer aan M hing dan aan mij, en (dus?) ook veel beter luisterde naar M dan naar mij. Die vaak andere dingen interessanter vond dan mij, en dus voor geen meter luisterde. Niet naar mij tenminste.
Toch kwam er - ik denk toen Hoover ongeveer een half jaar was - een moment dat ik hem echt leuk begon te vinden. Om wat hij is: een geweldige hond. Je ziet hem elke week groeien in zijn koppie. Zelfs zonder puppycursus luistert hij nu goed, komt hij als we hem roepen en kan hij zijn plas ophouden tot het ons uitkomt om met hem te gaan lopen. Zelfs heel lang als het echt moet! 

Eigenlijk vind ik het een feestje om met hem te gaan lopen. Vaak lopen we twee keer per dag wat langer en mag hij los. Dan rent hij achter een bal aan (mijn werptechniek wordt steeds beter), of ontmoeten we andere honden. Het is opvallend dat die andere honden - ondanks hun puppycursus - wel achter joggers en fietsers aangaan, en dat Hoover dat niet doet. We krijgen zelfs complimenten van die hondenbaasjes dat Hoover zo'n lieve, rustige en makkelijke hond is!

Ruim een week geleden werd Hoover kaalgeschoren. Hij had zoveel klitten in zijn vacht dat er niet meer tegenin te borstelen was. Dit was geen onwil van ons, wij deden echt wel ons best om hem klittenvrij te houden. Maar Hoover moest zijn puppyvacht nog kwijt en had heel veel ondervacht. En juist die ondervacht gaf veel klitten. Dat trekt vuil aan, vervilt en voelt niet prettig voor een hond. Uitborstelen was geen optie, noch voor de trimmer, nog voor Hoover. Het was even slikken toen de tondeuse er in ging..... maar nu weten we niet beter dan dat we een kortharige nizinny hebben. En ach, die vacht groeit vanzelf weer aan; over een aantal maanden is Hoover weer net zo'n pluizebol als hij daarvoor was. Het lijkt wel alsof hij er zelfs liever door wordt! Hij voelt superzacht aan en is nog aaibaarder dan eerst. Hij lijkt op en voelt een beetje aan als een zacht fleecedekentje.

Gisteren waren we uitgenodigd te wandelen op de hei bij vliegveld Hilversum, samen met heel veel andere nizinnys en hun baasjes. Wat een heerlijkheid om zoveel van die pluizebollen bij elkaar te zien! Groot of klein, jong of oud, het maakte niet uit, noch voor de honden, noch voor de baasjes. De pluizebollen hadden met zijn allen heel veel lol, zonder dat er een onvertogen blaf te horen was.



Hoover viel een beetje uit  de toon omdat hij minder haar had, maar hij trok zich daar niets van aan en heeft zich uitermate goed vermaakt. En wij ons ook. Door zijn uiterlijk wisten wij dat wij in ieder geval met onze eigen hond weer naar huis gingen. Want zo'n mooie als Hoover was er natuurlijk niet!

1 opmerking:

Apple gebruikers kunnen problemen ondervinden bij het plaatsen van een reactie. Excuses daarvoor.

Voor andere gebruikers: de eenvoudigste methode om een reactie te plaatsen: kies EERST een profiel bij 'Reageer als'. Het makkelijkst is Naam/URL. Je naam is gewenst, een URL hoeft niet. Klik op DOORGAAN. Schrijf vervolgens je reactie. Blok en kopieer (Ctrl+C)/bewaar voor de zekerheid je reactie, voor het geval dat het plaatsen niet in een keer vlekkeloos verloopt (mocht dat zo zijn, dan ligt dat niet aan jou!). Bekijk eventueel een voorbeeld van je reactie. Klik vervolgens op 'Publiceren'.
Vergeet niet aan te vinken dat je geen robot bent.

Op voorhand excuses als het plaatsen van een reactie niet in één keer lukt.