Dit wordt een ode aan Hoover. Niet schrikken, er is niets met hem aan de hand, behalve dat het zijn laatste week als onze enige hond is. Na volgende week zal hij veelal in adem genoemd worden met Pippa. Hoover is zo'n geweldige hond dat hij een heel koontje gewijd aan zichzelf verdient. Hierbij dus.

M wilde eigenlijk al zeven jaar een hond, maar ik hield het altijd tegen. "Niet in dit huis, en niet met deze kleine tuin!". Ik was niet opgegroeid met honden en ik ben meer een kattenmens. Echter, als ik geweten had dat het hebben van een hond zo leuk was, had er veel eerder een hond mogen komen! Maar ja, dan was dat niet Hoover geweest, en hadden we toch echt iets gemist.
Hoe dan ook, het werd een Polski Owczarec Nizinny. Hoover. dus.
Het proces van overstag gaan, lezen over het ras, uitzoeken wat er allemaal nodig is voor een hond, hoe je een puppy precies moet opvoeden, zoeken naar een nestje waar nog een reutje beschikbaar was, en de daadwerkelijke aanschaf van de pup, ging vrij snel. Het duurde welgeteld vier hele dagen. Natuurlijk was Mark er al veel langer mee bezig, maar bij mij ging het in een sneltreinvaart.
Het heeft daarentegen best wel even geduurd voordat ik mezelf betrapte op het gevoel dat ik echt van Hoover hield. Daarvoor zag ik hem vooral als een huisgenoot die pieste en poepte (ja, in het begin ook in huis), die niet met de kat overweg kon en die altijd uitgelaten wilde worden op momenten dat het mij niet uitkwam. En die ook nog eens veel meer aan M hing dan aan mij, en (dus?) ook veel beter luisterde naar M dan naar mij. Die vaak andere dingen interessanter vond dan mij, en dus voor geen meter luisterde. Niet naar mij tenminste.
Toch kwam er - ik denk toen Hoover ongeveer een half jaar was - een moment dat ik hem echt leuk begon te vinden. Om wat hij is: een geweldige hond. Je ziet hem elke week groeien in zijn koppie. Zelfs zonder puppycursus luistert hij nu goed, komt hij als we hem roepen en kan hij zijn plas ophouden tot het ons uitkomt om met hem te gaan lopen. Zelfs heel lang als het echt moet!
Eigenlijk vind ik het een feestje om met hem te gaan lopen. Vaak lopen we twee keer per dag wat langer en mag hij los. Dan rent hij achter een bal aan (mijn werptechniek wordt steeds beter), of ontmoeten we andere honden. Het is opvallend dat die andere honden - ondanks hun puppycursus - wel achter joggers en fietsers aangaan, en dat Hoover dat niet doet. We krijgen zelfs complimenten van die hondenbaasjes dat Hoover zo'n lieve, rustige en makkelijke hond is!

Gisteren waren we uitgenodigd te wandelen op de hei bij vliegveld Hilversum, samen met heel veel andere nizinnys en hun baasjes. Wat een heerlijkheid om zoveel van die pluizebollen bij elkaar te zien! Groot of klein, jong of oud, het maakte niet uit, noch voor de honden, noch voor de baasjes. De pluizebollen hadden met zijn allen heel veel lol, zonder dat er een onvertogen blaf te horen was.
KING HOOVER! :)
BeantwoordenVerwijderen