Lutjelollum

Dit jaar duiken we gedurende de feestdagen een kleine twee weken onder in Friesland.

Vorige week hadden we een aantal dagen slecht weer: veel wind en regen. Het stormde zelfs regelmatig! Met onze zeer beperkte toegang tot Internet verslonden we boeken en keken we tv.
Zo las ik onder andere het boek In zeven sloten van Astrid Harrewijn waarin een jongedame vrij onverwacht besluit op wereldreis te gaan. Om haar bestemming te bepalen prikt ze op de wereldkaart blindelings een plaats en komt uit in… Lutjelollum. Een gehucht in Friesland, niet ver van waar wij zitten. Zij duikt daar een half jaar lang onder en doet voor haar familie en vrienden voorkomen alsof ze een reis maakt van Australië naar IJsland, vervolgens naar Rusland, via Nepal en Kenia naar Mexico om in Parijs te eindigen met een taalcursus Frans. Want wie wil nou een wereldreis maken met bestemming Lutjelollum? Ik moest regelmatig hardop schateren tijdens het lezen omdat ik het boek zo leuk geschreven vond.

Nadat M en ik een middag in de omgeving rondtoerden, kan ik me de kneuterigheid van de dorpjes zoals in het boek werden beschreven, helemaal voorstellen.

Altijd Kerstmis!

Vanaf ongeveer half november word ik altijd een beetje kriegelig. Het land begint zich op te maken voor de feestmaand december. Eerst komt Sinterklaas langs en daarna wordt het Kerstmis. Met daar tussenin ook nog eens mijn verjaardag. Voordat de Goedheiligman weer vertrokken is, liggen de winkels al vol met kerstmeuk. Meuk noem ik het, je leest het goed. Want ik heb niet zoveel met Kerstmis. Of beter: ik heb helemaal niets met kerstmis. Ik vind het allemaal erg schijnheilig en kunstmatig gezellig.

PubliKoontjes

Ik introduceer graag een nieuwe term: het publiKoontje.

PubliKoontje is een woord dat je niet in de Dikke van Dale zult vinden. Ik bedacht het namelijk gisteren pas. Het is dus een heel nieuw woord.

Een publiKoontje is ofwel een extern gepubliceerd Koontje, ofwel een tekst of anderszins van mijn hand, niet speciaal bedoeld voor mijn weblog. Deze tekst werd eerste instantie ook gepubliceerd buiten deze weblog. Dergelijke publicaties wil ik hier ook graag delen. PubliKoontjes dus.

Duisternis - The Movie

Hij is klaar! De commentaren zijn verwerkt, de beelden gemonteerd en waar nodig voorzien van achtergrondgeluid.
De film is aangeboden aan RTV Utrecht en is positief ontvangen. Begin 2014 zal hij worden uitgezonden op UStad. Ook zal de film bij een aantal filmfestivals worden aangeboden.
Uiteraard hou ik je op de hoogte!

Inspector Morse

Foto:  www.johnthaw.topcities.com

Toen ik vlak voor de eeuwwisseling mijn vriend M leerde kennen, was hij fervent kijker van de Britse detectiveserie Inspector Morse. Hij gaf toe dat er niet zoveel tempo in de afleveringen zat en dat hij er soms bij in slaap viel. Dat kon gerust want een aflevering duurde ruim anderhalf uur. Als je het begin met de moord en het einde met de ontknoping maar zag, had je uiteindelijk niet zoveel gemist. Bovendien bleef het op die manier leuk om een aflevering voor een tweede of zelfs een derde keer te zien. Want de serie zat goed in elkaar en de afleveringen waren het opnieuw bekijken zeker de moeite waard.

Ik ging met M meekijken. We kijken nog steeds! Naar de opvolger, de spin-off van de serie, maar ook naar de voorloper, de prequel  ervan. Bij elke aflevering bekruipt mij een bijzonder gevoel. Net als bij de serie MASH voelen de acteurs na zoveel afleveringen als familie. Alsof ik een beetje thuiskom.

Werken met hoofd en handen

De laatste vier lessen van dit najaar werden aan handen, voeten en portret gewijd. Tekenend en boetserend. Voor mij een ware uitdaging, want al eerder schreef ik over handen die meestal naast mijn papier terecht komen en gezichten die steeds meer invulling krijgen. Dat vraagt om nader onderzoek en ik was dus erg blij met deze lessen.

Aan de voeten zijn we nooit toegekomen en ik heb de klei links laten liggen. Het werden dus - voor mij althans - getekende handen en portretten.

Folder 'Werken naar Model'

Verjaardag

"Voor niets gaat de zon op" is een bekend gezegde. En het is nog waar ook. Ook waar is dat je elke keer als de zon opkomt weer een dagje ouder bent. Daar hoef je helemaal niets voor te doen. Dat gebeurt helemaal vanzelf. Vroeger kon dat ouder worden niet snel genoeg gaan. Tegenwoordig zou ik het graag wat vertragen.

Als de zon maar vaak genoeg opkomt, word je vanzelf weer een keer jarig. Mijn verjaardag zit er binnenkort aan te komen. Dat doet me even stilstaan hoe mijn ideeën daarover in de loop der jaren zijn veranderd.

Reanimeren

Afbeelding: rodekruis.nl

Momenteel zendt de Hartstichting een spotje uit met de boodschap een reanimatiecursus te volgen. Een goede boodschap want de overlevingskansen van een slachtoffer stijgen aanzienlijk als er gereanimeerd wordt. Reanimatie met gebruik van een automatische externe defibrillator (AED) verhoogt de overlevingskansen nog verder. Maar dan moet je natuurlijk wel weten wat je moet doen en hoe je dat dan precies moet doen.

In februari 2012 volgde ik een reanimatiecursus. Voor het geval het eens nodig zou zijn mijn vriend M te reanimeren, hoewel die kans niet zo groot is met zijn ingebouwde versie van de AED.
De vaardigheden die je in die cursus opdoet moet je regelmatig opfrissen. Gisterenavond was het, anderhalf jaar na mijn eerste cursus, tijd voor zo'n opfrisavond.

Gerona

Vriendin R, met wie ik al eens op een onbewoond eiland op avontuur ging, vroeg mij dit keer mee op een verrassingsreis. Toen ik er "ja" tegen zei, wisten we de bestemming nog niet, alleen dat het waarschijnlijk een Europese stad zou gaan worden. Enkele weken later hoorden we dat wij naar Gerona in Spanje zouden afreizen.

De weersvoorspellingen waren veelbelovend en met alleen een koffertje als handbagage reisden wij afgelopen weekend af richting de Spaanse Costa Brava.
Omdat we slechts van vrijdagavond tot zondagmiddag de tijd hadden, besloten ons verblijf te beperken tot Gerona. We zagen dus geen Gaudiaanse bouwwerken en Dali zagen we alleen zoals rechts afgebeeld.

Werken met verhoudingen

De verhoudingen zijn zoek. En niet zo'n beetje! Alles is uit balans, elke keer weer. Ik vind het niet leuk en ik probeer er ook echt wel iets aan te doen, maar het lukt bijna nooit. Ik word er een beetje moedeloos van. Zelfs met hulp van een deskundige lukt het me niet om het evenwicht tussen alle elementen te vinden.

Maandagavond, na de zoveelste poging die - uiteraard, zou ik bijna zeggen - alweer mislukte besloot ik dat het genoeg was. Ik ging niet langer voor het geheel, maar slechts voor een deel. Dan maar niet volledig zijn.

En eigenlijk ben ik er best tevreden mee zo. Zo ga ik het vaker doen!

Kanjer Pippa!

Pippa is nu bijna een jaar oud en een kanjer!
Ze is een leuke en gemakkelijke hond en niet snel van iets onder de indruk. Ze maakte al veel dingen mee. Dat zijn heel wat ervaringen om te verwerken! Ik wil graag wat van die avonturen delen.

Gelukt!

In juli doneerde ik € 29,50 om het boek van een oud-collega gepubliceerd te krijgen. Het ging om het boek Anneke - zorgen om de zorg. De intentie was om via crowdfunding € 15.000,00 bij elkaar te krijgen zodat er gepubliceerd kon worden. Voor het Instituut voor Verantwoord Medicijngebruik (IVM), waar Anneke en ik allebei werkten, was het project echt geslaagd als er 1000 exemplaren verkocht waren. Als het boek ook in de boekhandels terecht komt, zou dat een leuke extra zijn.

Het is gelukt! Ruim 150 sponsors brachten 76% van het benodigde bedrag bijeen. Bij 75% beloofde het IVM het drukken te starten. De eerste oplage van 1000 stuks is gedrukt en verspreid!
Anneke: gefeliciteerd!

De Rainbow Trip

Afgelopen week waren M en ik met Hoover en Pippa in het Lake District in Engeland.

Het meenemen van honden naar Engeland is sinds enkele jaren aanzienlijk versimpeld. De hond hoeft niet meer in quarantaine en er is geen bloedonderzoek meer nodig. Wel moet de hond gechipt zijn en een eigen hondenpaspoort hebben. Tussen 24-72 uur voor aankomst in Engeland moet de hond behandeld zijn met een bepaald soort wormenmiddel. Die behandeling moet door de dierenarts zijn uitgevoerd en met datum en tijdstip zijn afgetekend in het dierenpaspoort. Makkie, toch?

M en ik maakten al eens eerder met Hoover een reis naar het Lake District, nu was Pippa er ook bij.

Duisternis - de laatste opnames

In het laatste opnameweekend werd er gefilmd in de woonkamer, de slaapkamer, de kelder en buiten op straat. Er werd gepraat, geknuffeld, gezoend, gehuild en gevochten. Niet alles vond per definitie plaats in dezelfde ruimte.

De opnames zijn afgelopen, de rust is wedergekeerd. Zowel op straat als bij mij thuis. Voorlopig althans.

WAAKSe baasjes

Begin deze maand schreef ik over onze deelname aan WAAKS!. Deze week kwam de speciale uitgave van het wijkblad uit, met daarin het beloofde artikel. Hoewel het maar een kort stukje is, wil ik het jullie niet onthouden.

Sinds het project officieel gestart is bekijken M en ik onze leefomgeving met andere ogen. Een gevleugelde uitspraak is inmiddels": "Is dit een 1-1-2-tje, of toch maar een 8844-tje?". Zaken waar we het dan over hebben lopen uiteen van een zeer traag rijdende auto op de ringweg in de wijk, een erg opdringerige collectant voor de supermarkt tot schreeuwende kinderen op straat die niet worden terechtgewezen door hun ouders. Of juist zeer goed opgevoede kinderen, want dat is toch ook wel erg vreemd en verdacht!

Werken met schaduwen

De cursus 'Werken naar model' is weer van start gegaan.

Ik merk dat het scheelt dat ik tijdens de zomerstop ben blijven tekenen, zij het met andersoortige modellen dan we in deze cursus gewend zijn. Zie daarvoor hier wat voorbeelden. Natuurlijk kost het elke keer weer moeite om er 'in' te komen, maar ik merk dat dat nu steeds sneller gaat. En het is weer gewoon leuk om te doen.

Duisternis - de badkamerscene

Ditmaal een Koontje waar niet ik, maar mijn vriend M rode konen van kreeg. Afgelopen weekend werd namelijk de badkamerscene opgenomen. Daar werd tevens de moord op de hoofdrolspeelster gepleegd.

De regisseur had alles tot in de puntjes voorbereid: er waren twee handdoeken voor het slachtoffer waarvan hij er één al van messteken had voorzien en met 'bloed' had besmeurd. Voor de moordenaar was er behalve een heft zonder lemmet ook een compleet mes. En er was voldoende bloed op voorraad.

Natte wangen

Elke week ga ik naar het ziekenhuis voor een dienst van mijn vrijwilligerswerk. Meestal voer ik een gesprekje met de patiënten. Ik neem me vaak voor om iets anders te doen (zoals bijvoorbeeld een wandelingetje maken), maar vaak kunnen of mogen de patiënten hun bed niet uit. Dan volstaat het bekijken van een boek met mooie foto's of een spelletje ook uitstekend.

Eergisteren had ik weer zo'n dienst. Vol goede moed fietste ik naar het ziekenhuis. Onderweg regende het - zoals wel vaker het geval is de laatste tijd - dus stopte ik ergens om mijn regenbroek aan te trekken.

Duisternis - buitenopnames

Afgelopen weekend waren buitenopnames gepland. De op te nemen scenes moesten een beeld geven van enkele drukke winkelstraten. Buitenopnames maak je bij voorkeur met mooi weer. Dat is prettiger voor de acteurs en beter voor de opnameapparatuur. Maar de weersomstandigheden heb je niet in de hand. Helaas.

Telefoongedoe

Afbeelding: nieuwsblad.be

Mijn mobiele telefoon is op. Er zit een stofwolk achter het schermpje waardoor niet duidelijk meer zichtbaar is wat je daar zou moeten zien. De camera heeft storende en onverwijderbare vlekken op de lens en er is iets mis met het geluid. Als ik gebeld wordt of zelf wil bellen moet ik eerst op wat extra knopjes drukken voordat ik geluid heb of krijg. Niet handig. Na 5 jaar wordt het misschien toch tijd voor een nieuw toestel. Dat blijkt nog een hele uitdaging!

Duisternis - achter de schermen

Mijn vriend is cameraman bij een filmproductie, genaamd Duisternis. Hierdoor kon ik me makkelijk aanbieden als floor- en cateringassistent. Ik ben er dus voor de verzorging van de innerlijke mens en hand- en spandiensten. We hebben de eerste draaidagen achter de rug en deze ervaring is erg leuk. Er wordt hard gewerkt en subliem geacteerd.

Duisternis is een low- (of beter: no-) budgetfilm. Iedereen werkt belangeloos mee, zowel de crew als de acteurs. De opnames worden nog deze maand afgerond en de première staat op de rol voor 2014. De film zal worden vertoond worden op filmfestivals en bij bewezen kwaliteit op RTV Utrecht, onze lokale televisiezender.

WAAKSe honden!

Afbeelding: utrecht.nl/waaks

Enige tijd geleden las ik in een regionaal sufferdje over een project van de gemeente en de politie in onze wijk, genaamd WAAKS!.
Het project is gericht op hondeneigenaren en vraagt hen, als zij met hun hond aan de wandel zijn, extra alert te zijn op vreemde of verdachte situaties. Als zij iets zien, is het de bedoeling 112 te bellen. Zo wordt de politie ondersteund in de strijd tegen criminaliteit.
Er zijn nogal wat hondenbezitters in onze stad dus kan de politie beschikken over heel veel extra ogen.

Het leek ons een goed idee om mee te doen dus M en ik meldden ons aan. Wij voldoen immers aan alle criteria: we hebben een hond (twee zelfs!) en wandelen regelmatig door onze buurt. We dragen graag ons steentje bij aan een veilige omgeving en extra aandacht voor de omgeving tijdens het uitlaten van Hoover en Pippa is een kleine moeite.

Het rode adresboekje

Vorige week overleed (weer) iemand uit mijn directe omgeving. B was heel goede vriend, overbuurman en tevens mantelzorger van mijn schoonmoeder. Zij overleed vorig jaar rond deze tijd. Natuurlijk hielden wij contact met B. Dat deden wij graag. Hij voelde inmiddels als familie.

B was erg begaan met mijn schoonmoeder. Hij verzorgde haar, kookte bijna elke dag voor haar en nam haar regelmatig mee uit voor een borrel. Dan kleedde zij zich mooi aan en gingen ze samen feesten, net over de grens in België.
Zonder B (en daarvoor W, ook al zo'n geweldige vent!) had mijn schoonmoeder niet zolang zelfstandig kunnen blijven wonen. Dan had zij veel eerder de stap naar het verzorgingshuis moeten zetten. Gelukkig is haar dat bespaard gebleven.

Het zet mij aan het denken over mijn eigen mogelijkheden voor later, als ik zelf oud ben. Wat wil ik tegen die tijd? En is dat dan überhaupt mogelijk?

Komkommertijd

Afbeelding: thepostonline.nl

Mijn vorige Koontje was alweer van begin van deze maand. Om precies te zijn van 21 dagen geleden. Da's voor mijn doen heel lang. Gemiddeld publiceer ik namelijk bijna anderhalf Koontje per week. Meestal gaat het ook een week na het vorige Koontje broeien en word ik onrustig, want er moet weer een Koontje geboren worden.
Deze maand is dat anders. Het broeide wel maar er kwam geen Koontje. Ik wil het waarom daarvan graag met jullie delen. Want het is niet mijn gewoonte zo lang niets te publiceren. En ik wil natuurlijk niet vergeten worden!

Er komen geen schrijfsels uit mijn vingers.
Zijn er geen leuke dingen voorhanden? Dat kan het niet zijn, want ik doe best veel leuke dingen waar ik ook best wel Rode Konen van krijg.
Maar toch wil, mag of kan ik er niet altijd over schrijven.

Hét Rondje Eilanden

Onlangs vroeg vriendin R mij of ik zin had om mee te gaan naar een onbewoond eiland. Zij was er vorig jaar geweest en het was in één woord ge-wèl-dig. Dat leek me wel wat, dus afgelopen zaterdag vertrokken we.

Maar mijn hemel, wat was het druk op dat eiland! Ondanks zijn weinig inspirerende naam - Eiland 5 - was het aantrekkelijk voor veel mensen. Het was inderdaad onbewoond in de zin dat je er niet mag wonen. Maar je mag er wel recreëren. Ook hardlopen. Beide werden die middag druk gedaan.

Tekenen in de dierentuin

struisvogel met nest eieren

Afgelopen week vertoefde ik veel in Dierenpark Amersfoort. Katrien Janssens, de docent van mijn cursus 'Werken naar model' gaf een zomerworkshop 'Tekenen in de dierentuin'. Ik meldde mij direct aan en vorige week was het dan zo ver. Het was een bijzondere ervaring.

Niet alleen omdat ditmaal dieren model stonden, zaten of lagen. Ze stonden, zaten of lagen geen moment stil, zoals het model wel doet tijdens de lessen. Maar ook omdat je te midden van het publiek aan  het werk bent. En dat was wel even wennen!

Het was lang geleden dat ik voor het laatst in een dierentuin was. Zonder deze cursus zou ik er ook niet aan gedacht hebben om er nu heen te gaan, maar ik heb genoten!

Boek 'Anneke, zorgen om de zorg'

Afbeelding: Farma Fonds

Anneke was een collega van mij bij het Instituut voor Verantwoord Medicijngebruik (IVM).  Ik zeg was, omdat ik inmiddels niet meer bij het IVM werk en we daarom geen collega's meer zijn. Toch houdt ze een warm plekje in mijn hart. En in mijn mailprogramma, want Anneke is ziek en houdt geïnteresseerden regelmatig op de hoogte van haar wel en wee. Ik bewonder Anneke bijzonder om haar positieve instelling en haar vechtlust. Vaak ben ik in tranen bij het lezen van haar updates.

Bij het IVM wordt gewerkt aan het stimuleren van 'verantwoord medicijngebruik' en medicatieveiligheid. Anneke is apotheker en weet daar dus veel van af. In het boek beschrijft ze haar ervaringen die ze tegenkomt in de zorg.
Het boek moet nog uitgegeven worden. Daar is € 15.000,00 voor nodig, waarvan door middel van donaties al ruim 25% bij elkaar gespaard is.

Het boek verdient uitgegeven te worden. Anneke verdient dat ook! Ik doneerde al. Jij ook? Doe het! Doneer!!

Vroegah

Regelmatig kom ik op Internet opsommingen tegen van zaken of situaties van vroeger. Het maakt dat ik me oud voel (ik ben van 1964, dus dat valt nog best wel mee, toch?), maar het zet me ook aan het denken. Het is echt niet zo dat alles vroeger beter was, maar het was anders. Anders omdat de ontwikkeling van mens en mogelijkheden nog niet zo ver gevorderd waren als tegenwoordig. Anders omdat je het destijds deed met de mogelijkheden die je had.

Een paar voorbeelden (met een knipoog) van dingen die ik tegenkwam op Internet die me even pas op de plaats lieten maken:

• Twix heette vroeger Raider.

• Cif  heette vroeger Jif.

• ADHD, of een andere combinatie van deze letters bestond nog niet; je was gewoon een druk kind.

Het sneeuwt!!

 Nee he, daar heb je haar weer met haar sneeuw. Ik hoor het je denken. Ik heb inderdaad regelmatig geschreven over de sneeuw die steeds weer opnieuw opdook terwijl het lente moest worden. Maar dit is echt het lezen (en luisteren) waard!

 

Crowded House maakte ooit een lied waarin zij vier seizoenen op een dag bezongen. 

 

Vorige week kwamen wij in ons kikkerlandje met 3 seizoenen ook een heel eind!

 

 

Werk in uitvoering (4): The Bridge

The Bridge was de eerste Scandinavische serie die M en mij in zijn ban kreeg. Hierna raakten we helemaal verslaafd aan Scandi thriller-series. Ik schreef hier al eerder over.

De brug waar ik het nu over heb, is geen onderwerp van een thriller, maar zorgde wel voor een serie van Koontjes waarvan dit de afsluitende is. De brug is namelijk klaar! Eindelijk!

Week 6 bracht een 'projectbord' met uitleg over wat er nu eigenlijk te gebeuren stond. Zelfs de feestelijke opening werd al aangekondigd!

M*A*S*H 4077



Afbeelding: bol.com

Alweer enige tijd geleden schaften wij de dvd box van de serie MASH aan. Deze serie gaat over een mobiel veldhospitaal, genaamd MASH 4077, tijdens de Korea-oorlog in de jaren 50 van de vorige eeuw. MASH staat voor Mobile Army Surgery Hospital.
De dvd box bevat 35 dvd's met alle 11 seizoenen, van gemiddeld 24 afleveringen per seizoen. Totaal 251 afleveringen. Nou duurt zo'n aflevering ongeveer een half uurtje dus het is uitstekend mogelijk om er verschillende achter elkaar zien zonder dat het nachtwerk wordt.

De serie geeft een geromantiseerd beeld van die oorlog. Eigenlijk zie je niet zoveel van de oorlog, wel van de gewonden ervan. 'Uiteraard' zou ik bijna zeggen, anders heeft het geen zin om een serie over een veldhospitaal te maken. De oorlog is de setting waarin het geheel zich afspeelt, de relaties tussen de stafleden van het kamp zijn het hoofdonderwerp van de serie. Humor viert hoogtij in de serie, maar regelmatig pink ik ook een traantje weg.
De serie werd voor het eerst uitgezonden tussen 1972 en 1983 en daarna diverse malen herhaald. Ik herinner me dat mijn vader er destijds erg van genoot. Net als M en ik nu.
We zijn ergens halverwege seizoen 8. Na zoveel afleveringen voelt de cast een beetje als familie.

Vrijwilligerswerk: levensboeken

In mijn zoektocht naar interessant vrijwilligerswerk kwam ik behalve het HELP-programma ook een leuk project van de vrijwilligerscentrale tegen: het maken van een levensboek met een oudere.

Met dit idee in het achterhoofd begon mijn vriend M met zijn bedrijf Egelantier VideoProductions. Omdat het bij hem geen boek maar een film wordt, waarin uiteraard foto's en ander materiaal gebruikt kunnen worden, noemt hij het een Levensdocument.

Bij de vrijwilligerscentrale maak je een boek. Als vrijwilliger wordt je gekoppeld aan een oudere stadsgenoot met wie je samen in ongeveer drie maanden een levensboek maakt. Het levensboek van die stadsgenoot welteverstaan, niet dat van jou.

Ook bij dit project gaat het om extra persoonlijke aandacht voor de oudere waar tijdens de reguliere verzorging vaak geen tijd voor is. Daarnaast houdt de verteller er een mooi boek aan over als waardevolle herinnering voor zichzelf of voor kinderen en/of kleinkinderen.

Crematie

Ons leven is eindig. We krijgen dus regelmatig te maken met begrafenissen of crematies. Voor mij zijn er dat gelukkig niet zoveel. De meeste begrafenissen of crematies betreffen mensen in de leeftijdscategorie van mijn ouders. Mijn vader overleed al langer geleden, mijn moeder leeft gelukkig nog. Mijn schoonmoeder overleed vorig jaar. De begrafenissen en crematies die ik de laatste jaren bijwoonde betroffen vooral de ouders van vrienden van mijn leeftijd, of vrienden van mijn ouders. Gisteren werd H gecremeerd.

Werk in uitvoering (3)

In de 4e week werd aan de gasleidingen gewerkt. En er werd aangekondigd wanneer het grote werk aan de dam gaat gebeuren: vanaf 17 juni tot 3 weken erna.
Er volgden meer borden en aanduidingen voor omleidingsroutes.

Er werd een wijkbericht verstuurd over het hoe, waarom en wat van de werkzaamheden. Wij ontvingen het niet. Wellicht veroorzaakt door de JA/NEE sticker op onze brievenbus, hoewel andere wijkberichten wel bezorgd worden. Het kan ook zijn dat de gemeente ons niet als de direct omwonenden beschouwt en daarmee niet als belanghebbende.

Inmiddels zijn we vijf weken op weg om de dam door een brug te vervangen. Gisteren zijn alle gaten en geulen gedicht en de straat is weer toegankelijk.

En het bord over het niet parkeren van 13 tot 17 mei? Dat is sinds gisteren verdwenen uit de straat. Er mag dus weer officieel geparkeerd worden.

Vrijwilligerswerk: het HELP-programma

Nu ik overdag meer tijd heb, heb ik besloten vrijwilligerswerk te gaan doen. Al zoekende kom je dan al snel uit bij de zorg, en meer specifiek: de ouderenzorg.

Eind vorig jaar kwam ik al eens een oproep tegen voor vrijwilligers voor een project in één van de Utrechtse ziekenhuizen waar ik erg enthousiast over was. Maar toen wilde ik me niet vastleggen op mijn enige vrije dag in de week.
Laatst kwam ik diezelfde oproep weer tegen en nu greep ik mijn kans. Ik meldde mij direct aan en had een prettig intakegesprek (want ze sturen niet zomaar iedereen op patiënten af). Gisteren was de eerste van twee trainingsdagen van dit project. Intensief, maar zeer interessant.

Het gaat om het HELP-programma: het Hospital Elder Life Program.

Werk in uitvoering (2): Time Team

Week 3 van de werkzaamheden ten behoeve van de nieuwe brug.

Deze week was er een van voornamelijk niets doen. Er werd nog een extra geul gegraven en een andere juist weer dichtgegooid. Verder gebeurde er volgens mij niet zoveel. Tenminste niet zichtbaar.

Pippa solliciteerde als graafmedewerker bij een van de werkmannen. Ze mocht zelfs haar vaardigheden laten zien. Uiteraard was onder het hek door graven voor haar geen enkel probleem! De man was erg positief over haar (ik vermoed vooral gecharmeerd) en wat hem betreft was ze aangenomen. Pippa was er helemaal klaar voor. Ik heb diezelfde man de rest van de week niet meer gezien om haar in te werken. Pippa was toch wel een beetje teleurgesteld.

Hoover hielp de rood/wit gestreepte afzettingsborden bewateren. Er zijn tot zijn verbazing nooit kleine bordjes bijgekomen.

Het bord bij de parkeerplaatsen (niet parkeren t/m 17 mei) staat er ook nog steeds.

Werk in uitvoering (1)

Afgelopen weken werd gewerkt in mijn achtertuin. Ik had vorig jaar al eens gesproken met een land-opmeet-meneer die vertelde wat er ging gebeuren en hij wist dat de werkzaamheden voor kerstmis afgerond moesten zijn. De dam met weg er overheen (zeg maar de 'toegangspoort' tot mijn tuin) zou vervangen gaan worden door een brug. Een van het soort kettingbrug zoals we er al twee over het kanaaltje hebben. Dat past mooier in het Waterlinie-gebeuren en resulteert in een doorlopend water. Zodat als het winter is, je aan één stuk kunt doorschaatsen zonder over het dammetje te moeten klunen.
Later werd aangekondigd dat er in maart gewerkt zou worden. Dat ze er nu in mei, midden in het broedseizoen, aan gaan beginnen, verbaast mij. Typisch Utrechts?

Om eerlijk te zijn hoeft die brug voor mij niet. In deze tijd van bezuinigingen vind ik het een wat overbodige actie. Er is niets mis met die weg over de dam. Het enige voordeel dat ik kan bedenken is dat als de wind verkeerd staat, zich geen vuil meer aan weerszijden van de dam zal ophopen.
Maar ja, ik heb niet zoveel te zeggen over mijn achtertuin en het onderhoud, laat staan over het daarvoor gereserveerde budget.

Werken met het hoofd

De laatste twee extra lessen van de cursus 'Werken naar Model' hadden het hoofd als onderwerp. Model P kwam twee keer poseren. De eerste les hebben we haar getekend, de tweede les haar hoofd in klei proberen te vatten.

Het is prettig wanneer een model verschillende keren terugkomt. Bij het tekenen zie je alvast dingen die specifiek voor die persoon zijn, wat het boetseren makkelijker maakt omdat je daar dan al enigszins vertrouwd mee bent. Dit geldt niet alleen bij het hoofd van iemand, maar ook als het om het hele lichaam gaat. Het is niet voor niets dat zoveel kunstenaars voorstudies van beelden eerst op papier uitwerken!

Mijn achtertuin

Ik geniet van mijn achtertuin. Zeker in deze lenteperiode met de bloesems en al het jonge leven die bij deze tijd van het jaar horen. Ik kan er lekker wandelen en Hoover en Pippa kunnen er heerlijk
zonder riem rennen en spelen. En niet onbelangrijk: mijn achtertuin is onderhoudsvrij. Tenminste, voor mij. Het gras zou iets vaker gemaaid mogen worden, maar ach, je kunt niet alles krijgen, toch?

Het zal duidelijk zijn dat ik het niet over mijn eigen postzegeltuintje heb. Dat is eerder een verlaagd balkon. Daar mogen Hoover en Pippa in rondrennen, maar met een rondje om de tuintafel is het echt wel gedaan. Niet dat ik daar niet blij mee ben, maar de achtertuin waar ik het nu over heb, is het park aan de rand van de wijk, waarvan een deel hondenlosloopgebied is.

Waalsdorpervlakte

Elk jaar kijken M en ik op 4 mei rond een uur of 8 naar de Dodenherdenking op de Waalsdorpervlakte. We houden het nooit droog.
Elk jaar nemen we ons voor om er (naderhand) een keer naar toe te gaan, omdat we het steeds zo indrukwekkend vinden. Het kwam er nooit van. Tot vandaag.

Werken met handen en voeten

Officieel is de cursus 'Werken naar model' afgelopen, maar voor de liefhebbers zijn er nog wat extra lessen ingepland. Op speciaal verzoek gaan die over handen, voeten en portret. Vorige week was ik helaas verhinderd dus het tekenen van handen en voeten heb ik gemist. Da's jammer, want het geeft toch wel een basis voor het boetseren ervan, dat we gisteren deden.

Spannend om te doen, want nieuw. En wonderbaarlijk hoe de anatomie van een voet in elkaar zit!

Eindelijk dan echt lente

Ik durf het er bijna niet meer over te hebben, maar eindelijk lijkt het dan toch lente te worden. 
Laatst haalde ik al de fleecevoering uit mijn jas zodat ik hem nog even kan doordragen als lentejas. Hij heeft namelijk van die handige zakken voor hondenpoepzakjes en brokjes.
Mijn wintertruien gaan allemaal in de was om voorlopig ver weg opgeborgen te worden, en ik onderdruk de neiging tot een voorjaarsschoonmaak (want ik ben nu eenmaal niet zo'n poetser).

Mijn Jonge Held

Ik schreef al eens eerder over 'mijn' windmolen. Samen met Grote Geert staat hij in Meedhuizen zijn best te doen de kosten van onze energierekening te drukken.
Meedhuizen ligt niet naast de deur en evenmin op welke route dan ook. Van er-eventjes-heen-gaan-om-te-kijken is dus geen sprake. Afgelopen week waren we redelijk dicht in de buurt dus we planden een tripje in.

Het was een zonnige en winderige dag. Zoals het hoort voor windmolens. Maar eigenlijk vermoed ik dat het daar altijd wel waait.
Het was even zoeken voordat we ze gevonden hadden, want een precieze locatie had ik niet. Wel de coördinaten van mijn Jonge Held, maar die bleken niet in te toetsen op de Truus-Truus. Of ik wist niet hoe dat werkte, dat ik ook goed mogelijk.

Hoe dan ook: we hebben de molens gevonden.

Portretfotografie

Een van de lessen van mijn fotocursus had als onderwerp 'portretten'. De opdracht was een serie
portretten te maken van een persoon, rekening houdend met de theorie die we in de les hadden behandeld.
Wie zou ik tot model bombarderen? Mijn vriend M wilde niet poseren, maar ik mocht hem wel fotograferen terwijl hij 'gewoon' bezig was. Dat heb ik geprobeerd, maar over die foto's was ik niet echt tevreden. Ofwel het licht was niet goed, ofwel zijn gezichtsuitdrukking was naar mijn mening niet geschikt voor een portretfoto. Voor die opdracht dan toch.
Dus wat dan? 

Werken zonder model

Deze week liet het model onaangekondigd afweten. We hebben geïmproviseerd en zelf bij toerbeurt model gezeten. Neeeee, we gingen hiervoor niet uit de kleren. We hebben deze les besteed aan het boetseren van het hoofd.
Ik ben als eerste model gaan zitten, zodat er voor mij nog twee rondes overbleven om te boetseren.

Het is trouwens wel grappig om als model zijnde, de cursisten bezig te zien, werkend aan jouw hoofd. En de opmerkingen te horen die ze maken als ze bezig zijn met bijvoorbeeld je hals of je neus. Sinds die les zie ik tegenwoordig een heel ander iemand als ik in de spiegel kijk.

Het is anders om een (relatief) groot hoofd te kleien, in vergelijking met een 'bolletje op een lijf'. Met portretboetseren gaat alle aandacht naar het hoofd dus is het wel aardig als dat ook als zodanig herkenbaar is.

Jonge hondendag

Pippa (l) en Dziki (r)
afbeelding: I. Buyvoets

Gisteren waren we met Hoover en Pippa te gast bij de jonge hondendag van de Kynologenclub Gorinchem en omstreken. 
Het is een dag voor honden tot 2 jaar en hun baasjes. Alle honden werden gekeurd door een keurmeester en hun baasjes ontvingen achteraf een keuringsrapport.

In tegenstelling tot de nieuwjaarswandeling waar ik eerder over koonde, was dit een dag voor allerlei soorten honden, dus niet alleen voor nizinny's. Desondanks was 'ons' ras best goed vertegenwoordigd.

Wij zijn niet zo van het lopen van tentoonstellingen en het maakt ons echt niet uit hoe Hoover en Pippa beoordeeld worden. Voor ons blijven ze de mooiste en liefste honden. Maar het is natuurlijk altijd leuk om andere nizinny's en hun baasjes te ontmoeten. Zo uitgebreid is het ras niet, dus je kent elkaar al snel. En de fokker van Hoover en Pippa was er ook met Dziki, een zus van Pippa. Dat op zich was natuurlijk al erg leuk!

Pippa als mollenmadam

Pippa heeft nog geen keuze gemaakt tussen ballenbitch of takkenteef. Ze wordt namelijk afgeleid door iets dat veel interessanter is dan ballen en takken! Ze heeft Hoover zien graven en graaft nu samen met hem vakkundig elke molshoop in de buurt uit. Pippa is dus voorlopig de mollenmadam.

Werken met licht en donker

Afgelopen twee lessen werkten we met licht en donker.

Met een extra lamp werd het model van de zijkant belicht. Aan ons de taak om dit creatief op papier te krijgen.

We begonnen zoals gebruikelijk met een aantal korte standen van 5 en 10 minuten. Deze tekening is er daar een van. Ik merk dat ik met de korte standen nog niet zoveel aandacht heb voor het licht en donker, maar vooral mijn best doe om het model in redelijke verhoudingen te schetsen.

Ballenbitch of takkenteef?

Er volgt (misschien, ooit) nog een foto van Pippa met een tak of bal in haar bekkie. Maar met een gevoelstemperatuur van -10 graden Celsius hou ik liever mijn handschoenen aan....

Wij vragen ons af of Pippa een voorkeur gaat ontwikkelen voor ballen of voor takken.
Het klinkt alsof je je afvraagt of je een voorkeur hebt voor links- of rechtshandigheid. Je kunt dingen linkshandig of rechtshandig doen. Of je doet bepaalde dingen met links, en andere juist met rechts. Je hebt ook on-handigheid, maar dan heb je twee linkerhanden. Da's heel wat anders.

Deze voorkeuren van mens en hond kun je natuurlijk niet met elkaar vergelijken. Er zijn genoeg honden die in het geheel niet warm lopen voor ballen of takken. En die lopen met evenveel plezier zonder iets in hun bek.

Wind!!

Foto: Windcentrale

Valt het jou ook op dat je op de fiets altijd de wind tegen lijkt te hebben?Vandaag waait het hard. Het lijkt wel een herfststorm met een winterse temperatuur van rond het vriespunt en door een straffe, snijdende oostenwind een gevoelstemperatuur van ver daar beneden. En dat terwijl het - meteorologisch gezien dan - lente is. Het zonnetje schijnt wel, maar stelt niet zoveel voor.
Crowded House maakte ooit eens een song over Four seasons in one day. Wij doen het met drie seizoenen op hetzelfde moment ook niet slecht, toch?

Vanmorgen werd ik dus bijna van de fiets geblazen. Maar eigenlijk vond ik het niet zo erg.