Modeltekenen - The Movie

De titel van dit Koontje is een grapje. Natuurlijk krijg je geen film te zien over hoe het er aan toe gaat tijdens de tekenlessen. We mogen geen foto's maken van de modellen, laat staan hen filmen!

En toch maakte ik een film. Oké, een filmPJE. Ik ga graag met mijn tijd mee, dus ik probeer eens wat nieuws uit. Geen toelichting meer over wat goed of minder goed is aan de tekeningen, korte en lange standen, met en zonder gezicht en wel of geen handen en voeten door elkaar heen. Ik zette een aantal tekeningen achter elkaar met een muziekje eronder. Genieten! Dat hoop ik tenminste.

Kerstkaart en Niewsbrief Rode Kruis Utrecht

Hier zie je waar ik begin van deze maand druk mee was. De afbeelding rechts verklapt waarschijnlijk al wel iets.
Lees er hier meer over. Veel leesplezier!


Nu ik officieel voor mezelf begonnen ben met NicoLette®s, publiceer ik mijn PubliKoontjes niet meer uitgebreid ook hier. Wel hier steeds een verwijzing ernaar.
Overige Koontjes kun je natuurlijk hier wel blijven lezen!

Reislustige vrouwen

Momenteel lees ik een boek* waar ik erg van geniet. Het gaat over een jonge meid, Cheryl genaamd, die in haar eentje een rugzaktocht loopt en daarbij het nodige meemaakt.
Het roept veel herinneringen bij mij op. Toen ik ongeveer haar leeftijd had, vond ik rugzaktrekkings óók erg leuk. Ik heb echter nooit de moed, of beter: het lef, gehad om alleen, als 'in mijn eentje', op stap te gaan. Ik ben nog maar op bladzijde 97 van het boek, maar ik kijk nu al uit naar de volgende avonturen van Cheryl.

Time flies!

Wat gaat de tijd snel! Alweer meer dan de helft van de tekenlessen van dit blok is voorbij. Ik vind het erg goed gaan, en ik leer nog elke week bij. Een lekker houtskoolkrijtje is echter wel essentieel, anders voelt het als krassen!

Alz-dinges

Herken je dit? Soms sta ik ergens en weet ik, dat ik daar speciaal voor iets naar toe liep. Maar waarvoor nou toch alweer? Geen idee!
Of zijn spullen die ik onlangs nog gezien heb, ineens spoorloos. Is dat herkenbaar? Deze week overkwam het me weer.

NicoLette®s

Zoals jullie ongetwijfeld weten, vind ik het erg leuk om te schrijven. Dat doe ik dus ook regelmatig. Ik schrijf voor deze weblog, voor het Rode Kruis en in levensboeken. Maar ik wil meer! Daarom heb ik besloten mijn schrijfactiviteiten onder te brengen in NicoLette®s.

52 weken: ritmes en materie

Afgelopen weken mochten we ons op ritmes en materie storten. Ritmes zijn herhalingen, dingen die vaker voorkomen, terugkeren. Duidelijk, nietwaar? Het kan extra spannend zijn als er een afwijking in voorkomt. Ofwel: zoek de verschillen.
Daarna mochten we ons storten op papier, hout en metaal. Het papier liet ik aan mij voorbijgaan, dat worden 'paaseieren' (foto's die ik op een later moment maak), maar hout en metaal vond ik wel in mijn directe omgeving.

52 weken: drama, aantrekken en afstoten

Dit Koontje gaat over aantrekkelijke verleidingen, afstotende bedreigingen en drama's. Maar ook over feedback. Hele mooie feedback!

Stilstaan en bewegen

Voordat het tekenseizoen aan het eind van deze maand weer begint, heb je nog een update tegoed van de laatste lessen van het vorige seizoen. We hebben gewerkt aan handen en voeten, portretten, verkortingen, met stilstaande standen, maar ook met beweging.

52 weken: over cirkels, contacten en meer

Zoals ik de vorige keer al meldde heb ik beeldmateriaal in overvloed. Hier volgen dus meer foto's. Over mislukte kaders, cirkelende lijnen en contact.

52 weken: het vervolg

Het is al een tijdje stil aan het fotofront. Met betrekking tot Koontjes dan, want ik fotografeer nog steeds. Inmiddels neem ik deel aan twee verschillende fotogroepen; één die voortkwam uit de groep '52 Weken anders Kijken', de andere is het officiële vervolg op die groep.

Omdat ik er destijds veel plezier aan beleefde mijn foto's te laten zien, ga ik daarmee door. Ik zal jullie echter niet vermoeien met voor welke groep ik welke foto maakte. Het idee is namelijk hetzelfde: fotografeer een bepaald thema gedurende één of twee weken.

Bloemetjes, koeien en een stadsgezicht

Omdat de meeste tekencursussen een zomerstop hebben, vind ik het leuk als er juist in die periode toch iets georganiseerd wordt. Twee jaar geleden tekende ik de hele zomer in de dierentuin; toen merkte ik al dat het goed is om ook tijdens de zomerstop bezig te blijven met tekenen. Daarnaast is het gewoon leuk om te doen. Dus toen de docent van mijn cursus modeltekenen aankondigde dat ze een zomercursus organiseerde, schreef ik me natuurlijk in!

De cursus bestond uit drie achtereenvolgende ochtenden met bloemen, koeien en stadsgezichten als model.

Stuff that makes me happy

Het resultaat van de uitdaging die ik met mijzelf aanging, viel wat tegen. Om mij uit een dip te trekken, had ik bedacht om een week lang ten minste om de dag een Koontje te maken, omdat ik daar altijd een tijdje kan teren. Als mijn goede gevoel hoogtij zou vieren, zou die dip geen kans meer krijgen, toch?

Verloedering

Ik ben verdrietig. Mijn achtertuin verloedert. Ik bedoel niet mijn postzegeltje achter het huis, dat wordt onderhouden door een hovenier in spé. Ik bedoel mijn achtertuin waarvan ik het onderhoud helaas niet zelf in de hand heb.

Er wordt weinig onderhoud meer gepleegd in het park waar ik meerdere keren per dag met de honden loop. Toen in het voorjaar alles in bloei stond, was het een plaatje om te zien. Sinds die tijd is er alleen het hoognodige gedaan in het park.

Vreemde ogen dwingen

Ik geef het - zij het met enige schroom - toe: ik ben geen goede huisvrouw. Ik hou niet van opruimen en al evenmin van schoonmaken. Ik doe het niet graag, vind het zonde van mijn tijd maar ik vind het ook niet zo belangrijk dat ik er geld voor over heb om het door iemand anders te laten doen. Bovendien zou ik de dag voordat die iemand zou komen, zelf hard aan de slag gaan om alles er enigszins toonbaar uit te laten zien. Dat werkt dus niet. Toch ga ik soms als een witte Ajax door mijn huis.

De beren gereinigd

Gisteren had ik om mijn beerrestanten op te ruimen, een fietstocht gepland. De groene omgeving rondom Utrecht leent zich daar uitstekend voor.

Net voordat ik vertrok had ik nog mailcontact met vriendin R, die van de heldere inzichten. Ik vroeg haar of we weer eens binnenkort een dagje sauna zouden doen. Zij is altijd wel in voor een last-minute-actie dus waarom niet meteen diezelfde middag?
We hadden de keuze uit verschillende sauna's in de buurt of een hammam, een Marokkaans badhuis. We kozen voor het badhuis.

Beren op de weg

Gisterenavond gaven twee vriendinnen mij inzicht in een deel van de oorzaak van mijn dip van deze keer. Zij lieten mij een situatie van deze week, die mij danig uit mijn humeur had gebracht, op een andere manier zien. Ik zag ineens in dat ik heeeeel veeeeel beren op de weg had gezien die niet nodig waren geweest.

Mijn uitdaging

Je ziet tegenwoordig op internet allerhande uitdagingen voorbij komen, al dan niet voor een goed doel. Zo waren er laatst de ice-bucket challenge, de 'ik eet een week suikervrij-uitdaging'.
Het wordt tijd voor mijn eigen uitdaging.

De rode scootmobiel

Zojuist tijdens het loopje met de honden zag ik in het park een man met zijn hoofd voorovergebogen op het stuur van zijn rode scootmobiel zitten. Hij bewoog niet. Hij leek te slapen, maar hij zat wel héél erg stil.

Nieuwsblad Rode Kruis Utrecht - juli 2015

Ditmaal geen artikelen van mijn hand, ik verzorgde slechts de vormgeving.
Klik op 'Meer lezen' om het Nieuwsblad door te bladeren!

Denemarken

Voor onze laatste vakantie wilden we eens iets anders dan kastelen en abdijen in Engeland. Voor de verandering boekten we een strandvakantie in Denemarken. We vonden een huis waar behalve wijzelf, ook de twee honden welkom waren. Om te wennen aan het Deens keken we de maanden voor vertrek veel Deense series.

YOUmanity United 2015 - een weekend voor en door Rode Kruis-jongeren

Tekst: Nicolette van Heesch, verslaggever Rode Kruis
Fotografie: Peter Busscher

Op 30 en 31 mei 2015 vond alweer de tweede editie van hét jongerenevenement van het Nederlandse Rode Kruis plaats: YOUmanity United. Jongeren en het Rode Kruis blijken heel goed samen te gaan. Jongeren zijn immers de toekomst van onze organisatie.

EHBO-cursus op locatie; een idee voor jouw afdeling?

 Door onze verslaggever Nicolette van Heesch

Een doel van het Rode Kruis is om zoveel mogelijk mensen in Nederland bekend te maken met EHBO. Dit doen we door mensen te stimuleren de EHBO-app op hun smartphone te downloaden, maar ook door verschillende EHBO-cursussen aan te bieden. Over het algemeen geven we die cursussen in de verschillende afdelingsgebouwen, maar afdeling Amsterdam pakt het anders aan: zij bieden EHBO-cursussen op locatie aan. Wellicht ook een idee voor jouw afdeling?

Dilemma's

Afgelopen zondag was ik aanwezig bij de laatste dag van YOUmanity United 2015, het jongerenevenement van het Rode Kruis. Samen met ruim 60 jongeren volgde ik diverse workshops en brainstormde ik over verschillende verder te ontwikkelen Rode Kruis-activiteiten waarbij jongeren een rol spelen. Mijn opdracht was het schrijven van een enthousiast, wervend artikel ter promotie van dit evenement, zodat er volgend jaar méér jongeren deelnemen.

EHBO met stanleymes en ducttape

Vorige week was ik weer voor het Rode Kruis op stap. Na een EHBO-cursus voor kinderen in Utrecht stortte ik me nu op een EHBO-cursus voor volwassenen in Amsterdam.
Ik werkte mijn checklist af en dacht goed voorbereid op stap te gaan. Het Utrechtse OV liet me echter danig in de steek.

Synchroonkijken

Foto: Else Kramer

Else Kramer, de 'juf' van '52 Weken anders Kijken', organiseert sinds een paar jaar een project, genaamd: synchroonkijken. Met iedereen die zich ervoor opgeeft, fotografeer je een week lang, elke dag één bepaald onderwerp en deel je jouw foto op social media. Alle foto's van die dag worden op één centrale plaats verzameld waar je kunt zien hoe alle deelnemers het onderwerp van die dag interpreteren en fotograferen. Het is niet de bedoeling dat je je mooiste archieffoto's gebruikt, de foto moet echt op die dag gemaakt zijn.
Het is vergelijkbaar met 52 Weken anders kijken, maar dan met heel veel meer deelnemers (dit jaar ongeveer 3300!) en in een veel hoger tempo (1 opdracht per dag in plaats van 1 per week). Ik was dus één van die 3300 fotografen.

In 2013 wist ik nog niet van het bestaan van dit project. In 2014 gaf ik me ervoor op maar liet ik het uiteindelijk toch aan mij voorbij gaan. Dit jaar vond ik het tijd om mee te doen. Vorige week was het zo ver. Hierbij de opdrachten van deze keer en mijn foto's.

52 weken: het einde

Het is een vreemde gewaarwording om op deze zaterdag geen e-mail te ontvangen met een volgende foto-opdracht. Ik keek er altijd naar uit. De cursus is ten einde. 52 Weken lang fotografeerden we met een groep van bijna 40 mensen allerhande onderwerpen. Mijn medecursisten werden een soort van familie, de foto's die iedereen maakte, werden gedeeld in een besloten Facebookgroep en van feedback voorzien. Voor Koontjesliefhebbers schreef ik er hier over.
Dat is nu dus over. Ondanks dat je weet dat er na 52 weken een einde aan komt, is het niet leuk. Else Kramer, de juf, maakte een hele mooie impressie van onze foto's. Dank je wel Else! 

Maar eerst nog een overzicht van de laatste opdrachten, en wat ik daar van maakte.

The dogless trip

Zoals ik al eens eerder vertelde, geven wij onze vakanties altijd een naam. Vorige week gingen we zonder honden naar Engeland, het was een 'dogless' trip. Die naam was dus snel gevonden. Eenmaal daar bleken we de honden best wel te missen. Gelukkig bood Benji - onze autohond - troost.

52 weken: mijn identiteit

Met het onderwerp 'Merken' (week 45) maakten we een begin met het thema identiteit. Daar gaan we nog even mee verder door middel van een anoniem portret, plaatsportretten en het fotograferen van dierbare objecten.

Relativeren door bretels

Onlangs kocht ik een spijkerbroek. Hij was een beetje ruim qua maat, maar het was de enige die er nog hing. Die ruime maat vind ik bij een stretchbroek nooit een probleem, omdat ik er in zo'n broek niet als een worstje uit wil zien. Die mogen dus best wel wat ruimer zijn. Ik paste er in ieder geval helemaal in. Ik rekende af en was blij met mijn broek.

Tijdens het dragen wordt zo'n broek nog een beetje wijder, dus ik zocht al snel naar een riem. Blijkt die broek geen lusjes voor een riem te hebben! Geen man overboord, ik kocht bretels. So far, so good.

Onderbuikgevoelens

Het moment dat het voor mij duidelijk was dat alles anders kon, lag drie maanden voor het einde van mijn halfjaarcontract. Doorwerken bij deze organisatie was voor mij geen optie. Ik voelde nog steeds geen match met deze nieuwe organisatie en mijn nieuwe collega’s. Deze baan kostte me alleen maar energie in plaats van dat ik er blij van werd. Ik had me overduidelijk teveel laten leiden door het snel willen vinden van een nieuwe baan en ik had mijn onderbuikgevoelens tijdens de sollicitatieprocedure genegeerd. 
Met lood in mijn schoenen maakte ik een afspraak met mijn directeur om te vragen of mijn contract niet verlengd hoefde te worden.

Nieuwsblad Rode Kruis Utrecht - maart 2015

Sinds december 2014 ben ik vormgever bij de afdeling Utrecht van het Rode Kruis. Hier is mijn eerste publicatie. Ik ben er trots op!

Er staan ook twee artikelen van mijn hand in:
- Jeugdige EHBO-kanjers
- Kroel voor het Goede Doel

Klik op 'Meer lezen' om het magazine door te bladeren!

52 weken: van lucht tot merk

Inspiratie komt en gaat. Dat blijkt ook zo te werken met fotografie-inspiratie. We krijgen nog steeds wekelijks nieuwe opdrachten, maar mijn inspiratie laat me een beetje in de steek. Het kost meer moeite, ik zie niet zoveel anders dan dat ik normaal zie, en het willen tonen van de foto's die ik wel maak, neemt (mede daardoor?) af. Maar ik ga door tot het bittere einde! Ga je mee?
Ga er maar goed voor zitten want dit worden foto's van bijna 10 opdrachten. 

In mijn blootje

Ik ga je iets onthullen. Het is iets waarover je in het algemeen en in het openbaar niet zo gemakkelijk over praat. Ik tenminste niet. Ik weet dan ook niet zo goed hoe ik het moet zeggen, maar eh..... ik slaap 's nachts in mijn Evakostuum. Pfffff, dat is er uit.

Ik slaap dus in mijn blootje. Of eigenlijk ook weer niet, want 'mijn blootje' kreeg onlangs een andere betekenis.

Tekenen met Lon, Wim, Stephanie en Mariëlle

Oeps, er zijn alweer vier tekenlessen voorbij! Hoog tijd om weer een mini-expositie in te richten. Deze keer tekeningen van meest vrouwelijke modellen.

We werken nog steeds veel met licht en donker.  Af en toe probeer ik ook weer eens iets in kleur, maar die tekeningen vind ik niet zo geslaagd. Die plaats ik hier dus niet.

Niet alle tekentechnieken komen bij mij niet echt uit de verf, of beter: uit het houtskool. Het werken met de punt van mijn staafje (met lijnen dus) heeft momenteel mijn voorkeur boven het werken met de zijkant ervan (met vlakken).
 

De O van Kantelen!

In januari zocht iemand uit mijn netwerk een redacteur. Ik meldde mij, omdat ik redigeren wel heel leuk vind om te doen. Nog niet wetende wat er precies geredigeerd moest worden, stortte ik mij in het avontuur.

Het bleek te gaan om hoofdstukken voor het boek 'Het Kantelingsalfabet'. Dit is een boek dat wordt geschreven en geproduceerd door meer dan 100 mensen die zelf al kantelen, of vinden dat er gekanteld zou moeten worden. 

Zorg op maat?

Nederland verandert en de zorg verandert mee. Maar dat is geen probleem want iedereen krijgt zorg op maat. Toen ik dit op televisie voorbij zag komen, leek het een ver-van-mijn-bed-show. Ik ben gezond en maak al jaren mijn eigen risico van mijn zorgverzekering niet eens op. Natuurlijk kies ik ook het liefst zelf mijn eigen arts als mij iets overkomt, maar .... mij overkomt toch niets?

Mij misschien niet, maar anderen wel. Ruim een week geleden kreeg ik te maken met de effecten van de bezuinigingen op de zorg. Niet voor mijzelf, maar voor C, een mij dierbaar familielid van bijna 85, voor wie ik al een paar jaar mantelzorg.

Tekenen met Paulo, Gert en Hans

Het werken op groter formaat (losse vellen A2 in plaats van in een boek van A4-formaat) brengt met zich mee, dat het lastiger is om mijn tekeningen te fotograferen. Als ik niet direct na afloop van de les daar ter plekke foto's maak, komt het er thuis vaak niet van.
De foto's worden het mooist als ik ze stuk voor stuk ophang en dan  fotografeer. Dat is niet eenvoudig met drie honden in huis. Ik loop dus wat achter met de resultaten van mijn tekenlessen.

In dit Koontje laat ik tekeningen zien van vier lessen met toevallig allemaal mannelijke modellen, gerangschikt naar model. Er missen nog steeds drie lessen met Paulo, Maria en Jan als model, waar ik geen foto's van heb. Die tekeningen hou je tegoed. Misschien.

52 Weken: feest, begin en moed

Na een bruisende opdracht in de eerste week, twee best lastige opdrachten om te fotograferen. Toch prikkelen dit soort abstracte opdrachten de creativiteit meer dan hele concrete onderwerpen.

Onze eerste maand met Pien

Pien is inmiddels een maand bij ons. Ze groeit hard, zowel in lijf en leden, als in haar koppie. We doen regelmatig verslag van haar belevenissen op Facebook. Daar heeft ze zelfs een eigen groep! Welke hond kan dat nu zeggen?

Omdat ik begrijp dat niet iedereen Facebook heeft, een samenvatting van afgelopen maand.